পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/৬৭

৮৮৬

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

পৰ্ব্বতক যান্ত ঋষি গহ্বৰে পশন্ত।
চক্ৰে তাত দেন্ত গাৱে তৈত নেড়াৱন্ত॥
দশোদিশে পলাইলন্ত চক্ৰক ভয়ত।
নাই মনে শান্তি চক্ৰে তাপক দিলন্ত॥
সাগৰতো পশিলন্ত চক্ৰে পাছে যান্ত।
সাগৰৰো উঠিলন্ত স্বৰ্গক গৈলন্ত॥
যৈকে যাই চক্ৰে তৈকে পাছকো নেড়ন্ত।
চেঞ্চা পোড়া ভৈলা গাৱে দুঃখ লভিলন্ত॥
মনে গুণি ঋষি পাছে সত্য লোকে গৈলা।
ব্ৰহ্মাৰ পাৱত শীঘ্ৰে শৰণক লৈলা॥
পিতামহ মোক আবে কৰিয়ো ৰক্ষণ।
মাধৱৰ চক্ৰে মোক কৰন্ত দহন॥
হেন শুনি ব্ৰহ্মা পাছে বুলিলা বচন।
মোহোৰ বাক্যত ঋষি কৰিয়োক মন॥
দেখা ইতো থান মোৰ বুলি সত্যলোক।
যাত প্ৰবেশিলে একো নাই ভয় শোক॥
শতেক বৎসৰ পৰমায়ু জানা মোৰ।
যিতো কাল অৰ্ত্তি প্ৰভু পৰম দুৰ্ঘোৰ॥
তান কটাক্ষতে একে তিলে নষ্ট হৱে।
তাহান মহিমা কহি কোনে অন্ত পাৱে॥
ভৃগু আদি কৰি ঋষিগণ দেখি মানে।
যাহাৰ আজ্ঞাক শিৰে বহে সাৱধানে॥
তান ভকতৰ দ্ৰোহ আচৰিলা ঋষি।
পাইবা দুখ মনে তুমি চায়া বিমৰিষি॥
তোমাক ৰাখিবে ঋষি নোৱাৰো নিশ্চয়।
হেন শুনি মনে মহা ভৈলন্ত বিস্ময়॥
কেশৱৰ চক্ৰে তাপ দেন্ত তাঙ্ক আছে।
কৈলাসক দুৰ্ব্বাসা গৈলন্ত শীঘ্ৰে পাছে॥
মহেশৰ আগত পৰিয়া দণ্ডৱতে।
কাকুতি কৰিয়া বিনাৱন্ত অৱনতে॥