পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/৬১

৮৮০

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

সাতো দ্বীপা পৃথিবী চক্ৰেসে পালিল।
যত শত্ৰু আছে মানে সবে সংহৰিল॥
ৰক্ষা কৰ্ত্তা ভৈল চক্ৰ সকলে প্ৰজাৰ।
তাহান ৰাজ্যত নাহি শত্ৰুৰ সঞ্চাৰ॥
বিষয়ত বৈৰাগ্যক তাহাঙ্ক দেখাইলোঁ।
ঈশ্বৰতো মহাভক্ত তাক মই কৈলোঁ॥
শুক নিগদতি ৰজা শুনিয়োক এবে।
এহি মতে ভকতিক কৰা ৰাজা যেবে॥
মহিষী সহিতে ৰাজা ব্ৰত আৰম্ভিলা।
দ্বাদশী ব্ৰতক এক বৎসৰ কৰিলা॥
কৃষ্ণ পাদ পদ্ম মাত্ৰ চিন্তন্ত সদাই।
ইন্দ্ৰিয় বৃত্তি মাত্ৰে বিষয়ত নাই॥
কাৰ্ত্তিক মাসত ব্ৰত সাঙ্গ কৰিলন্ত।
তিনি দিন মানে উপবাসে আছিলন্ত॥
কালিন্দী জলত ৰাজা স্নান কৰিলন্ত।
মধুবনে ঈশ্বৰক নৃপে অৰ্চ্চিলন্ত॥
তেহো মহাসন্ত ৰাজা প্ৰজাক পালন্ত।
পৰম মহন্ত ৰাজা ভকতি কৰন্ত॥
এহিমতে যেবে ঈশ্বৰক পূজিলন্ত।
ব্ৰাহ্মণ সবৰ পাৱে পাছে নমিলন্ত॥
নমস্কাৰ কৰিয়া বিপ্ৰক দান দিল।
সুবৰ্ণে শৃঙ্গক খুড়া ৰজতে বান্ধিল॥
এহিৰূপ কৰি ষাঠি কৌটি ধেনু দিলা।
ব্ৰাহ্মণ সবৰ পাৱে পাছে নমিলন্ত॥
নমস্কাৰ কৰিয়া বিপ্ৰক দান দিল।
বিপ্ৰ সকলক ৰাজা ভোজন কৰাইল॥
বস্ত্ৰ অলঙ্কাৰে মন সবাৰো তোষাইল।
তুষ্ট হুয়া বিপ্ৰগণে বুলিলা বচন।
পাৰণাক লাগি ৰাজা কৰিলা যতন॥