পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/৩৯

৮৫৮

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

কুচৰ ভৰত অঙ্গ  দেখি যেন ভয় ভঙ্গ
  হালে যেন মদনৰ তৰু।
মাজদেশ আতিক্ষীণ  প্ৰকাশয় বিতোপন
  সাক্ষাততে হৰৰ ডম্বৰু॥
বহল নিতম্ব স্থান  উৰু কৰি কৰ যেন
  জঙ্ঘা দুই আতি মনোহৰ।
পায় স্থল পদ্ম যেন  শোভে নখ চন্দ্ৰগণ
  দেখি প্ৰিতি মিলে নয়নৰ॥
হৈয়া নাৰী একাকিনী  আমাক সমৰে জিনি
  হেন আশা ঘৰে যাইবা ফিৰি।
ইন্দ্ৰ পলাইলেক হাৰি  লৈয়া আছো সুৰপুৰি
  যুজিবা কি লৈয়া তই নাৰী॥
সত্য কৰি কহিওক  কোনে পঠাইলেক তোক
  কোন স্থানে তোমাৰ বসতি।
কোন তোৰ বাপ মাওঁ  নাৰী হৈয়া হেন ভাওঁ
  কহ তোৰ কোন হয় পতি॥
কহ তোৰ জাতি কোন  তোৰ পতি কোন জন
  কেনে আছে দিয়া তোক ছাৰি।
এৰ পূৰ্ব্ব স্বামী আশ  আসিয়োক মোৰ পাশ
  কাৰ শক্তি নিবে পাৰে কাঢ়ি॥
মোৰ যত পূৰ্ব্ব নাৰী  দিবো তোৰ দাসী কৰি
  কহিলো তোমাত সত্য কৰি।
মোহোত ভজিলে তোৰ  হৈবেক বিভুতি বৰ
  হৈবি তই ত্ৰৈলোক্য ঈশ্বৰী॥
বুলি বা মহিষাসুৰ  দেৱ ৰূপি অঙ্গ মোৰ
  কেন মতে ভজিবো ইহাক।
যেন ইচ্ছা কৰে নাৰী  সেহি ৰূপ ধৰিতে পাৰি
  বোলা ধৰি দেওঁ পৰতেক॥