পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/২৪৬

১০৬৫

হিতোপদেশ।

থাল ঝাড়ী লোতা গাৰু যতেক আছিলা।
সাধুৰ বিলম্ব দেখি সবে বেচি খাইলা॥
পৰিধান বস্তু আৰো অঙ্গ আভৰণ।
সকলো বেচিলা তাৰা কৰিলা ভক্ষণ॥

জিজ্ঞাসিলা থানে থানে প্ৰতি জনে জন।
কোনো নকহিলা সাধু আহিব এখন॥
দাসী কৰ্ম্ম কৰি তাৰা যে পায় মুজুৰী।
তাকে লৈয়া দিন খাটে নানা দুঃখ কৰি॥

উদ্দেশ নাপায়া তাৰ কান্দিয়া বিকলে।
কোৰটেৰ ধন নাই গৃহেৰ সমলে॥
আৰ দিন প্ৰভাততে সাধুৰ কুমাৰী।
নিজ ব্যৱহাৰে গৈলা ব্ৰাহ্মণৰ বাৰী॥

দেখে বিপ্ৰ বসি আছে সত্যৰ সেৱনে।
কৰযোৰে প্ৰণামিলা ব্ৰাহ্মণৰ স্থানে॥
প্ৰসাদ লভিয়া পাছে শিৰত বন্দিলা।
কহিতে লাগিলা কথা কান্দিয়া কান্দিয়া॥

বাপ আৰ স্বামী মোৰ আসয় যাৱত।
এহি মতে সেৱা আমি কৰিবোঁ তাৱত॥
কাতৰ দেখিয়া যেৱে বুলিলা ব্ৰাহ্মণ।
মন চিত্তে পূজা তুমি স্যতনাৰায়ণ॥

যদি কৃপাযুক্ত প্ৰভু হৱই তোমাৰ।
বাপ আৰ স্বামী তোৰ আসিবেক ঘৰ॥
এবে উপদেশ তেৱে কৰিলা ব্ৰাহ্মণ।
দণ্ডৱত কৰি গৈলা আপোন ভবন॥

দেখিয়া জননী ক্ৰোধে বুলিলা সত্বৰে।
এত ৰাত্ৰি আছিলা তুমি কাহাৰ মন্দিৰে॥
কিহেতু বিলম্ব তুমি কৰি কোন খেলা।
কোন ৰস পায়া তুমি এত ব্যাজ কৈলা॥