পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/১৮৪

১০০৩

যম গীতা।

ব্ৰাহ্মণৰ ধন হৰে যি সব পাপাষ্ঠ।
অৱশ্যে পৰিব পাপা ঘোৰ নৰকত॥
যত দিন চন্দ্ৰ সূৰ্য্য থাকিব আকাশে।
তাতক পুৰুষ তাৰ নৰকত পশে॥

গুৰু অগ্ৰে বৈসে যিবা ভাল দ্ৰব্যাসনে।
ক্ৰিমি নামে কুণ্ড আছে তাহাত পতনে॥
চান ছাহে লোণ বিছে যদি যিবা নাৰী।
চুৱানৰ কুণ্ডত পেলাইবে ঢঙ্কা মাৰি॥

লোহাৰ প্ৰতিমা কৰে দেখি তলবল।
সেহি নাৰীক ধৰিয়া দিবেক সেহিফল॥
নিষ্পাপী জনক যদি কুমন্ত্ৰ শিকাই।
সিতো পাতকীয়ো যাই নৰক ভুঞ্জয়॥

শান্তী নাৰীৰ সত্য ভঙ্গ কৰে যিবা জন।
সপ্তম পুৰুষ তাৰ নৰকত থান॥
জলন্ত অগনি তাক কৰয় ভক্ষণ।
গুৰু বৈষ্ণৱক নিন্দা কৰে যিবাজন॥

নৰকত পৰি পাপী কান্দে উচ্চৈস্বৰে।
পকাৰ কামৰে মাংস ভোজন যে কৰে॥
গোবধ ব্ৰহ্মবধ নৰবধ কৰে।
সেই পাপে সেই পাপী কুম্ভী পাকে পৰে॥

মিছা কথা কহে যিতো মিছা সাক্ষী দেই।
কাল কুণ্ড নৰকত তাহাক পেলাই॥
ৰজস্বলা নাৰীক যে যিবা জনে হৰে।
আপোনাৰ কৰ্ম্ম দোষে হৈবে ছাৰখাৰে॥

ৰক্তৰ কুণ্ডত তাৰ বুৰাৱে শৰীৰ।
পচা মাংস ৰক্ত তাৰ কৰয় আহাৰ॥
কুজ্ঞান কুমন্ত্ৰ আনি যিজনে শিখাই।
সমস্ত পুৰুষ তাৰ নৰকে ভুঞ্জয়॥