সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/১৬৮

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৯৮৭
অনন্ত চৰিত।

পৰম দুৰ্জ্জন কেচাইখোৱা নাম তাৰ।
ভকতক চাই দেই আঙ্গুলিৰ ঠাৰ॥
টেকেলা সবক সিটো গৰ্জ্জিবাক লৈল।
ৰাজাৰ আজ্ঞাক ভাল তোৰা সবে কৈল॥
ভকতে সহিতে কথা উমলি আছস।
ৰাজাৰ ধনক দেখি তাক নলৱস॥
এহি বুলি টেকেলা সবক ক্ৰোধে ধৰি।
দশ দশ কোব মাৰিলেক দৃঢ় কৰি॥
পূৰ্ব্বৰ টেকেলা সব জানিবা চৌবিশ।
আৰু লগে চয় গোটা মিলি সবে ত্ৰিশ॥
ভকত সকল আছে গৰাল ভিতৰে।
ক্ৰোধে অনাইলেক বাহিৰক নিৰন্তৰে॥
ভক্ত সবে মুখে ৰাম কৃষ্ণ উচ্চৰয়।
তাহাৰ কাণত যেন সুচিয়ে তাৰয়॥
কি কেবকেবাই বুলি খঙি উঠিলেক।
চাবুক ধৰিয়া হাতে লৈলে কোৱাইবেক॥
দেখইবো যমক কিয় নিদিয়স ধন।
মহাত্ৰাসে তৰতৰি কাম্পে ভক্তগণ॥
কাকো কিলাৱয় কাকো বান্ধি বগৰাই।
কাকো কাণে শলামাৰি পিঠিত কোবাই॥
কাহাৰো আঙ্গুলি চেপে কৰে উগ্ৰ শাস্তি।
হেন দেখি মাতিলন্ত শঙ্কৰৰ নাতি॥
তুমিতো ৰাজাৰ দূত জানা সবে কথা।
ভকতক শাস্তি কৰাই কোন ব্যৱস্থা॥
ৰাজাৰ উকিল হৈছে ধনক লৈবাৰ।
বিচাৰ কৰিয়া আমি দিলো বাৰে বাৰ॥
সম্প্ৰতি আহ্মাৰ হাতে টাকাগোটা নাই।
একমাস মানে মোক দিয়োক সংখ্যাই॥
মাগি ঋণ কৰি চাওঁ চহৰ ফুৰিয়া।
নপাৰিলে দিতে আৰ নাহি মোৰে নিয়া॥