পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/১৬৩

৯৮২

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

আতা প্ৰভু পাছে কোৱামৰা সত্ৰ পাতি।
সেহি মূৰ্ত্তি আপিলন্ত ভক্তিভাৱে আতি॥
যাহাৰ মহিমা সব কহন নযাই।
অন্ধে সব সেৱা কৰি চক্ষু আছে পাই॥
বোবায়ো অৰ্চনা কৰি স্পষ্ট হোৱে মাত।
বন্ধ্যায়ো তনয় পাৱে যাহাৰ কৃপাত॥
নিধনীৰ ধন হোৱে খোৰা লাঠি পাই।
যেহি বাঞ্ছা সেৱা কৰে সবে সিদ্ধি হয়॥
হেন বাসুদেৱ মূৰ্তি আসনত আছে।
বিদূৰতে দুষ্ট সবে দেখিলেক পাছে॥
সেহিগোট গোঁসাই বুলি আনিবাক গৈলা।
সমীপ চাপিয়া সিতো কিছু নেদেখিলা॥
অন্ধকাৰ দেখি দুষ্টে আসিল হুহকি।
আউৰ গোটা খেদি গৈল দিয়া তৈকে উকি॥
সমীপ চাপিলা গোঁসাই আনিবাক প্ৰতি।
তিৰিমিৰি অন্ধকাৰ দেখিলেক আতি॥
পাছে গুচি গৈল হাতে চক্ষু ঢাকি পাপী।
আৰোসব খেদি খেদি যাৱয় তথাপি॥
আচোক আনোক গৈয়া ওচৰো নপায়।
সমুদায় প্ৰতিমাক কেহো নেদেখয়॥
টেকেলা সকলে পাছে আলোচ কৰিল।
বোলে আজি ৰাতি ভৈল তাতে নেদেখিল॥
কালি আৰ মহিম কৰিবো সবে ঠাই।
ঘৰে সমে অগ্নি লগাই কৰিবাহো ছাই॥
আজি আমি সকলে থাকিবো পৰ দিয়া।
ভকতে নিবেক চুৰি কৰিয়া আসিয়া॥
এহি বুলি দুষ্ট সবে আলোচন কৰি।
টক লগাই থাকিলেক নিদ্ৰা পৰিহৰি॥
আপোন গৃহত আতা আছা দুখমনে।
আসন ভিৰিয়া বসি নাম লন্ত ঘনে॥