মৃত্যু ভৈলে যিত জীউ যাই কোন থানে।
যিব পিণ্ড দান দেই পায় কোন জনে॥
দুই নেত্ৰ যাই চন্দ্ৰ সূৰ্য্যৰ পাশক।
অশ্বিনী কুমাৰ যাই হৰৰ পাশক॥
কৰ্ণৰ দেৱতা যাই গগণ আকাশ।
পাৱনী গঙ্গায়ে যাই হৰৰ কৈলাস॥
শৰীৰৰ বলবীয লৈযান্ত বৰুণে।
কণ্ঠৰ সৰস্বতী যাই বিষ্ণুৰ ভৱনে॥
চাল মাংস মেধ মানে ভস্ম হুয়া যাই।
যেন তাটকিয়া ফুৰে তাটক খেলাই॥
যেহেন গৃহস্থ সবে তেজি যাই ঘৰ।
মৰণ জীৱন জানা সেহি পটন্তৰ॥
যিতো অন্তৰ্য্যামী হৰি আছে ত্ৰিদশত।
তেহে ক্ষিতি হন্তে যাই বিষ্ণুৰ পুৰত॥
সমস্ত দেৱতা যাই আপুনাৰ থান।
কোন দেৱে তাক কৰিবেক পিণ্ডদান॥
যেন এক বৃক্ষে নানা পক্ষী লয় ঠাই।
ৰজনী প্ৰভাত ভৈলে দশ দিশে যাই॥
কোনেবা কাহাক দেখা কৰে উপকাৰ।
সেহি পটন্তৰ ভৈলা পুত্ৰৰ আমাৰ॥
মাধৱে বোলন্ত কিনো বৈষ্ণৱ প্ৰধান।
ইহাৰ ভাৰ্য্যাৰ মই জিজ্ঞাসিবে মন॥
বৈষ্ণৱৰ মন তুষ্ট হৱে কেন কৰি।
কেন মতে অন্ন খাইবোঁ পুত্ৰ আছে মৰি॥
টকান ধৰিয়া গৈয়া ব্ৰাহ্মণীৰ ঠাই।
ধীৰে গৈয়া ব্ৰাহ্মণীৰ পাছে পালে ঠাই॥
মাধৱ বদতি ওৰে শুনিয়ো ব্ৰাহ্মণী।
পুত্ৰ মৰি আছয় ভোজন কৰা তুমি॥
পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/১৫৭
Jump to navigation
Jump to search
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ কৰা হৈছে
৯৭৬
অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।
