পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/১৩৫

৯৫৪

অসমীয়া সাহিত্যৰ চিনাকী।

ধন্য ধন্য কৰ্ণ তুমি বুলিলা গোঁসাই।
তোমাৰ সমান দাতা ত্ৰিভুবনে নাই॥
বৃষকেতু নামে আছে তোমাৰ নন্দন।
তাহাকে কাটিয়া দিয়া কৰিবো ভোজন॥
স্ত্ৰী পুৰুষ দুইজনে কাটিবা কৰতে।
তাৰ মাংস ৰান্ধি দিবা আমাৰ সাক্ষাতে॥
হাসিয়া কাটিবা পুত্ৰ নহৈবা কাতৰ।
এই যশ ৰহিবেক সংসাৰ ভিতৰ॥
কাতৰে কাটিলে পুত্ৰ মাংসক নখাইবো।
নৰক হৈবেক তোৰ আমি ঘৰে যাইবো॥
হেঠ মাথা হৈল কৰ্ণ এহি বাক্য শুনি।
সৰ্ব্বনাশ হৈল বুলি মনে মনে গুণি॥
ৰাজা বোলে এত দিনে সৰ্ব্বনাশ ভৈল।
দাতকৰ্ণ নাম মোৰ এত দিনে গৈল॥
মায়া কৰি চলিবাক আইল কোনজন।
আবে মোৰ অনাৰ্থ মিলাইলা নাৰায়ণ॥
কৰ্ণ বোলে দ্বিজবৰ বসিয়ো আপুনি।
ভাৰ্য্যাত জিজ্ঞাসি মই আসিবো এখনি॥
পদ্মাৱতী নামে আছে তাহাৰ ৰমণী।
তাহাৰ পশিক ৰাজা চলিলা আপুনি॥
ৰাণী বোলে কেনে ৰাজা বিৰস বদন।
কিসৰ নিমিত্তে দেখি উচাতন মন॥
কৰ্ণ বোলে পদ্মৱতী কহিবাৰ নয়।
কহিতে নপাৰি কথা বুক বিদাৰয়॥
কৈৰ হন্তে আইল এক বৃদ্ধ যে ব্ৰাহ্মণ।
বৰ নিদাৰুণ কথা কহিলা সিজন॥
বৃষকেতু নামে আছে তোমাৰ নন্দন।
তাহাক কাটিয়া দেহ কৰিবো ভোজন॥
স্ত্ৰী পুৰুষ দুইজনে কাটিয়া কৰতে।
তাৰ মাংস ৰান্ধি দিবা আমাৰ সাক্ষাতে॥