পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/১২৫

৯৪৪

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

কতো বেলি পেট ভৰি পানীক পিৱন্ত।
কতো বৃক্ষ ফল পকা পাতক খাৱন্ত॥
এহি মতে নৱ দিন যাহন্তে কুমৰ।
পাইল গৈয়া একখান ৰত্নময় ঘৰ॥
গঢ় প্ৰাঞ্চি মনোহৰ পুষ্পৰ উদ্যান।
দীৰ্ঘী সৰবৰচয় আছে থানে থান॥
মনোময় বিচিত্ৰি যেহেন অম্ৰাৱতী।
সেহি ঘৰে পশিলন্ত ৰাজাৰ সন্ততি॥
নেদেখন্ত বীৰে তাত প্ৰাণীৰ সঞ্চাৰ।
থান খান দেখন্তে লাগয় চমৎকাৰ॥
চতুস্পাশে চাইল তথা ৰাজাৰ নন্দন।
সেহি কালে মিলিল ৰজনী উপাসন॥
মিলিল মনত ভয় দেখি নিশা কাল।
নাজানি এথানে কিবা আছই জঞ্জাল॥
অহিতে থকিতে যোগ্য নুহিকে আমাৰ।
এহি বুলি অন্তৰিল নৃপতি কুমাৰ॥
পাৰিজাত আৰ হুয়া থাকিলা লুকাই।
সেহি বেলা ৰাক্ষসী মিলি সেহি ঠাই॥
নিজ ঘৰ পশিল ভগিনী তিনিজন।
তাৰ শ্ৰেষ্ঠ জন পাচে বুলিলা বচন॥
আৰে ভন্যসব এথা আছে ইঠাৱত।
মনুষ্যৰ গন্ধ মই পাওঁ নাসিকাত॥
তবে আৰ জনী হেন দিলন্ত উত্তৰ।
মহা ঘোৰ অৰণ্য আক দেখি লাগে ডৰ॥
পশু পখী অসঞ্চাৰ ৰাক্ষসৰ থান।
হেন শক্তি আছে তান মনুষ্য পৱান॥
হেন শুনি ৰাক্ষসীয়ে বোলই পুনৰ্ব্বাৰ।
তুমিসি জানাহা মনুষ্যৰ ব্যৱহাৰ॥
পশু পখী লঙ্ঘিবাক নপৰে যহিক।
প্ৰৱন্ধ কৰিয়া যাৱে মনুষ্য তহিক॥