পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/১১৩

৯৩২

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

জনেক নৰৈল বলো থাকিলন্ত দেখি।
ধাৰায়ে লোতক বহি যান্ত দুয়ো আখি॥
পদ্মাসন জুৰি বলো তীৰত বসিলা।
মূৰ্দ্ধাফুট কৰি তেহো নিজ থানে গৈলা॥
পাছে জেষ্ঠ ভাইক ধৰি কৰিলা বিলাপ।
বন মধ্যে বসিলন্ত জগতৰ বাপ॥
যাইবাৰ নেদেখি মই বিয়াকুল হৈলো।
বিচাৰি ফুৰন্তে বনে কৃষ্ণক দেখিলো॥
মূৰ্ত্তিধৰি অস্ত্ৰ সবে উপাসি আছন্ত।
আৰ এক পাত শৰ বিন্ধিছে পাৱত॥
ৰথ হন্তে দেও দিয়া পৰিলো পাৱত।
উৰ্দ্ধগতি হৈল পাছে সেহি সময়ত॥
মোক এৰিলন্ত কৃষ্ণ জানিলোহো মনে।
বিস্তৰ কান্দিলো ধৰি কৃষ্ণৰ চৰণে॥
পাছে আশ্বাসিয়া মোক বুলিলা বচন।
মোহোৰ বচন শুনা এৰিয়ো ক্ৰন্দন॥
চলিয়ো সাৰথি তই দ্বাৰকা নগৰে।
মোৰ অবিহনে পুৰি বুৰাইব সাগৰে॥
বাল্য বৃদ্ধ বিধবাক কৰা গৈই পাৰ।
সখি অৰ্জ্জুনত কৈব বচন আমাৰ॥
ইন্দ্ৰপ্ৰস্থে লৈয়া যাইব কাহাকে নেৰিব।
পথত যাহন্তে কিছু বিঘিনি মিলিব॥
পূৰ্ব্বৰ সমান গৰ্ব্ব নকৰিব সখি।
কাল বুজি থকিবেক আপুনাক ৰাখি॥
এহি মতে বাৰ্ত্তা যেবে কহিলা নিশেষ।
ক্ৰন্দনৰ উৰ্ম্মি উথলিল চতুৰ দিশ॥
মুক্ষ মুক্ষ নাৰী যত আছিল সবৰে।
প্ৰভাসক লাগি কান্দি দিলেক লৱৰ॥
নিজ দাস দাসী যাই লগত কান্দিয়া।
দেখে বালি জুৰি আছে সমস্তে পৰিয়া॥