পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p3.djvu/১০৬

৯২৫

মহাভাৰত-মূষল পৰ্ব।

ডাঙ্গৰ দীঘল জড়ী বৃক্ষ আছে কাষে।
এক গোট যক্ষ সদা থাকে সেহি গছে॥
নানা দ্ৰব্য দিয়া পূজা কৰে সেহি ঠাই।
বোলে মোক দেখা দিয়া বৃক্ষৰ ওলাই॥
উদৰ পুৰিয়া ভুঞ্জি তুষ্ট ভৈলা যক্ষ।
ব্ৰাহ্মণৰ আগে পাছে ভৈলন্ত প্ৰত্যক্ষ॥
দেখি আনন্দিত ভৈলন্ত অপাৰ।
দৰিদ্ৰতা দুখ দূৰ কৰিয়ে আমাৰ॥
যক্ষে বোলে ভদ্ৰতনু বচনে তোমাৰ।
এহি বৃক্ষ মূলে ধন দিলো বহুতৰ॥
যত মানে লাগে তাই নিয়ে মন পূৰি।
মোহোক নিতে পূজিবিহি ভাল কৰি॥
এহি মতে যক্ষ বহু ধনক দিলন্ত।
ধন পায়া ব্ৰাহ্মণৰ সম্পত্তি ভৈলন্ত॥
যক্ষ ব্যতিৰেকে আৰে নাজানন্ত আন।
কাল ক্ৰমে আয়ু যত গুচিলন্ত তান॥
মৰণক লাগি আছে অল্পমাত্ৰ দিন।
ব্ৰাহ্মণক যক্ষে চাই বুলি বচন॥
মোক এৰি ভজ তই বিষ্ণু দেৱতাক।
ব্ৰাহ্মণ বোলয় কেনে বুলিলা আমাক॥
তোমাৰ প্ৰসাদে সুখ লভিলে বহুত।
এবে এৰিবোহো কেনে মৰণ কালত।
পুনু পুনু বুলিলন্ত যক্ষেয়ে বুজাই।
তথাপিতো ব্ৰাহ্মণৰ মতি নিফিৰই॥
মনত ভাবিয়া যক্ষে কৰিলন্ত সাৰ।
প্ৰয়াগত পৰে গতি নাহিকয় আৰ॥
ভদ্ৰতনু লয়ে যদি বচন আমাৰ।
তাহান সঙ্গত আমি পাৰে তৰিবাৰ॥
প্ৰয়াগ তীৰ্থত যদি মৰিবাক পাৰো।