এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪৮৬
অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।
যাতে নৰ হয়, এতেক প্ৰপঞ্চ,
জানিবা মিছা প্ৰত্যেক।
তথাপি ঈশ্বৰ, প্ৰকাশ লভিয়া,
প্ৰকাশয় অতিৰেক॥
হেন ঈশ্বৰক, সদা ধ্যান কৰোঁ,
নাৰদৰ কৃপা পাই।
আষেসে জানিলো, ঈশ্বৰত বিনা,
সত্য বস্তু আন নাই॥
অসত্য জগত, সত্যৰ সকাশে,
প্ৰকাশে জানা সদাই।
ইহাৰ দৃষ্টান্ত, শুন শিষ্য চয়,
তোৰাত কহোঁ বুজাই॥
মধ্যাহ্ন সময়ে, সূৰ্য্যৰ প্ৰকাশ,
বালিত লাগি আছয়।
জলময় দেখি, জল বুদ্ধি অজ্ঞে,
পানক মনে ধাৱয়॥
প্ৰথমতে স্নান, কৰোঁ বুলি ৰঙ্গে,
ঝা্ম্প দিয়া পৰি ৰৈলা।
স্নান পান তাৰ, দূৰতে ৰহিলা,
আৰো ভৰি ভাঙ্গি গৈলা॥
পাচে পায়া তাপ, বোলে বাপ বাপ,
জল ইতো নুহিকয়।
কিন্তু সূৰ্য্যতেজ, বালিত লাগিয়া,
জল যেন প্ৰকশয়॥
সেহিমতে কোনো, মুৰ্খ সৰে আসি,
দেখিলে্ক কোনো স্থান।
আছে কাঁচ মাটি, জলময় দেখি,
জলৰ কৰে প্ৰমাণ॥
