পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p2.djvu/৬

৪২৫

ঊষাৰ বিবাহ

বুলিস মোহোৰ সম বীৰ কোথা আছে।
.মোৰ বাণে আপনে জানিবি হৰি পাছে।
হৰৰ বচন শুনি হাসি নাৰায়ণ।
বুঢ়া বয়সত কেনে বুদ্ধি ভৈলা ছল্প।

তোৰ আমাৰ কিছু নাহি বোল চাল।
কেহে অকাৰণে হৰ পাৰহ পাচাল।
সকল দানৱে মোক ৰাতি দিনে ঘাসে।
বাণাৰে নাতিক বান্ধিল নাগপাশে।

তাহাৰ উদ্ধাৰ কাজে মই আইলোঁ ৰণে।
তুমি কি কাৰণে দল কৰা মোৰ সনে।
হৰ বোলে হৰি বোঝ আপোনাৰ চিতে।
বাণাৰ তোহোক ঘনিল কেন মতে।

অনিৰুদ্ধে অকাজ কৰিল যেন মনে।
পৃথিবীত হেন কাজ কৰে কোন জনে।
যেতে নাহি শুন কথা শাস্ত্ৰ বেৱহাৰ।
প্ৰথমে বুলিব গিয়া বাপক কন্যাৰ।

পিতৃ দতা কন্যা হেন কহে সৰ্ব্বজনে।
বৰ্ব্বৰ যাদৱ সৰ আমি জানি মনে।
ধৰ্ম এড়িল বুলি দানৱ ৰাজাক।
গাৱেৰ গৰুবে গিয়া হৰিল উষাক।

পথ এৰি যে জনা বিপথে কৰে গতি।
তাক সংহাৰিব হেন শাস্ত্ৰৰ যুগুতি।
উচিত বান্ধিল বাণাসুৰে তোৰ নাতি।
তাত কেনে যুজিবাক আইলে কোপ মতি।

তই অকাৰণে সে কৰিতে আছ দন্দ।
শঙ্কৰ থাকিতে কি বাণেৰ আছে মন্দ।
ষোড়শ সহস্ৰ গোপী তোহ্মাৰ কৰণী ৷
পৰম কামুক তুমি ত্ৰিভুবনে জানি।