পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p2.djvu/২৩৩

৬৫২

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

সত্যে সত্যে সত্যে সখি শুন ধনঞ্জয়।
মোহোৰ শৰীৰ বুলি মানিব নিশ্চয়॥
ব্ৰাহ্মণ ক্ষেত্ৰিয় বৈশ্য শূদ্ৰ চাৰি লেখি।
এক ভাবে আমাত বিশ্বাস কৰে সখি॥
একান্ত শৰণ হুয়া নভজে আমাক।
চাণ্ডাল বুলিয়া গুৰু নমানিবে তাক॥
বৰ্ণ ব্ৰাহ্মণ নমো দৃঢ় নাহি মতি।
তাক গুৰু মানি সখি যাইব অধোগতি॥
নুবুজি তত্ত্বক কৰে সকাম আচাৰ।
নামানিবা গুৰু কইলো পৰম বিচাৰ॥
যদি চাণ্ডালৰ দৃঢ় মোতেসে আশ্ৰয়।
সেহিসে পন্থৰ গুৰু জানিবা নিশ্চয়॥
নিশ্চয় সমাধি ব্ৰহ্মতেসে ৰৈব মন।
তেবেসে বুলিয়া সখি একান্ত শৰণ।
এক ব্ৰহ্ম বিনে সখি নাজানিবে আন।
একে ব্ৰহ্ম চিন্তিব কৰিব দৃঢ় ধ্যান।
একান্ত ব্ৰহ্মতেসে নিশ্চয় হৈব মন।
তেবেসে বুলিয়া সখি একান্ত শৰণ॥
একান্ত শৰণ সখি এমত লক্ষণ।
একান্ত নিশ্চয় বুদ্ধি ৰাখিবেক মন॥
মইএৰে জানা নাহি তিলেক অন্তৰ।
একান্ত শৰণ সখি এহি আশ্ৰমৰ॥
আকেসে কহিলো সখি কৰিয়া নিশ্চয়।
একান্তে আমাত যিতো কৰিলে আশ্ৰয়॥
ধৰিবাক পাৰে যদি উত্তমৰ চিন্ন।
বৰ্ণাবৰ্ণ তাৰো কিছো নকৰিবা ভিন্ন॥
একান্ত শৰণ এহি ৰহিলেক জাত।
বৰ্ণাবৰ্ণ নুহি সত্যে কহিলো তোমাত॥
সুদৃঢ়ে বহিলে যদি বৰ্ণ দেখে ভিন্ন।
ব্ৰহ্ম বুলি মানা তাক নকৰিবা হিন॥