কালি বোলে শুনা বেউলা আমাৰ বচন।
চান্দো পদ্মাৰ বাদে ভৈল এনয় পতন॥
বিধবা ব্ৰাহ্মণী ৰূপে কৈলা প্ৰতুচাৰ।
স্বামী কোলে কৰি বেউলা লাগে কান্দিবাৰ॥
সুকবি নাৰায়ণ দেৱৰ সৰস পাঞ্চালী।
বেহুলাৰ ক্ৰন্দন বুলি এক যে লেচাৰী।
দিহা — বেউলা কান্দে অভাগী দুখিনী বেহুলা কান্দে।
প্ৰভু প্ৰভু বুলি বেউলা কান্দে।
তুমি গৈলা যমপুৰে উত্তৰ নেদিলা মোৰে,
প্ৰাণ গৈল শ্বশুৰৰ বাদে।
সেবিলোঁ পাৰ্ব্বতী হৰ তোমাক স্বামী পাইলোঁ বৰ,
আনন্দে বঞ্চিলোঁ দিবাৰাতি॥
আগে সিদ্ধি ভৈলা কাম পাছে বিধি ভৈলা বাম,
কপটে ভাঙ্গিলা পদ্মাৱতী॥
পৰম কৌতুক কৰি আমাৰ আঞ্চলে ধৰি,
এতিক্ষণে মাগি আছা ৰতি।
হাততে হৰাল নিধি হৰিলা দাৰুণ বিধি,
মৰিবোঁ গলত দিয়া ছুৰি॥
পাপিষ্ঠ কৰ্ম্মৰ ফলে তোক কালনাগে খালে,
সৰ্ব্বনাশ কৰিলা বিষহৰি।
টিকৰ স্বামী গৈলা এৰি আপুনি জীয়তে বাৰী,
অপযশ ৰৈলে জগত জুৰি॥
যদি বেউলা হওঁ সতী সাহেসে জীয়াবো পতি,
মনে মোৰ ৰহি আছে সাৰ।
হসৱাবো যিৰহৰি আনিব পুনৰ স্বামী,
যেন সজ ঘুষিবো সংসাৰ॥
