আমাৰ মৰণে মাৱ মৰিব পুৰিয়া।
খ্যাতি ৰাখিবো মাৱে সংসাৰ জুৰিয়া।
বিষৰ জালত লখাই বিনায়ে বচন।
কালনিদ্ৰা হৈয়া বেহুলাৰ নাহিকে চেতন॥
কায় আঙ্গুলিৰ বিষে ব্ৰহ্মাৰ দ্বাৰ পাইলা।
বেহুলা বেহুলা লখাই ডাকিবে লাগিল॥
সুকবি নাৰায়ণ দেৱৰ সৰস পাঞ্চালী।
লখাইৰ কৰুণা বুলি একযে লেচাৰী॥
দিহা—উঠ কমলমুখী, ওহে কত নিদ্ৰা যাৱা সুখে।
তোৰে মোৰ বিদাই বিষে মোৰ প্ৰাণযাই,
আমি চলো যমৰ নগৰ।
কায়া আঙ্গুলিত খাইলা কিসে সবাঙ্গ ছান্দিলা বিষে,
পুৰোহিত আনিয়ো সত্বৰে॥
কিবা মায়া নিদ্ৰা যাস কিবা কৰা উপহাস,
মৰিলে দুঃখ মিলিবে বিস্তৰ।
আঠু মান পাইলা বিষে জানিলোঁ খাইলা কিসে,
হেন বিষ দহে কলেবৰ॥
কঙ্কাল মান পাইলা বিষে নাজানোহো খাইলা কিসে,
হেন বিষে মৰি যায় প্ৰাণে।
পেট মান পাইলা বিষে গৈলা বিষ দশো দিশে,
মৰি যায় আমাৰ পৰাণ॥
মুখ মান পাইলা বিষে নজানো মই খাইলা কিসে,
হৰিলা লখাইৰ মুখৰ বোল।
বিষে বিকলিলা গাওঁ আছৰিলা হস্ত পাৱ,
হৰাইলা সুৰতি জ্ঞান॥
সুমৰিলা হৰি হৰ প্ৰাণ তেজে লখিন্দৰ,
ঢলি পৰে পলঙ্কিৰ উপৰ।
নাৰায়ণ দেৱে কয় সুকবি বল্লভে হয়,
কালি লাগ হৈলেক অন্তৰ॥
