শ্ৰীবিষ্ণু ভাৰতি।
ভাগৱত ৰত্ন।
জয় জয় জগত কাৰণ নাৰায়ণ।
ভকত বৎসল দেৱ দৈৱকী নন্দন॥
যাৰ ক্ৰীড়া ভাণ্ড ইটো সবে ব্ৰহ্মডিম্ব।
লীলাৰূপে প্ৰকাশিছা যেন জলবিম্ব॥
যাৰ নাম স্মৰি তৰে দুৰ্ঘোৰ সংসাৰ।
মৎস্য আদি কৰি যাৰ নানা অবতাৰ॥
যাৰ মুখাম্বুজে বিৰাজিত সৰস্বতী।
বক্ষস্থলে শোভে যাৰ লক্ষী ভগৱতী॥
যাৰ হৃদয়ত আছে জ্ঞান অখণ্ডিত।
হেন ঈশৰক মই ভজো প্ৰতিনিত॥
গুৰুক প্ৰণামো পৰি পূৰ্ন্নানন্দ চিত্ত।
যাহাৰ প্ৰসাদে মুৰ্খো হোৱয় পণ্ডিত॥
কৃষ্ণ ভক্ত দ্বিজমানে সবাকে প্ৰণামি।
কৰযোড়ে সবাহাতে আজ্ঞা মাগোঁ আমি॥
ভাগৱত নাম ইটো কল্পতৰু প্ৰায়।
নাৰায়ণ হন্তে যিটো জন্ম আছে পায়॥
প্ৰণবে অঙ্কুৰ তাৰ জানিবা নিশ্চয়।
কাহ্ৰ স্কন্ধে বাহ্ৰ গুটি মুখ্য শাখা হয়॥
তিনিশত পঞ্চত্ৰিংশ অধ্যায়ৰ লেখা।
সেহি সবে হৈয়াছয় তাৰ উপশাখা॥
অঠাৰ হাজাৰ শ্লোক হয় পত্ৰ তাৰ।
ভক্তিসে হৈয়াছে মূলে তাৰ জলাধাৰ॥
যাক পাই বৃক্ষ গুটি কৰে হলফল।
অমৃত সদৃশ তাত ধৰে মোক্ষফল॥
