পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p2.djvu/১১৯

৫৩৮

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি।

ভামাৰ বচনে শচী অধিকে জ্বলিল।
অনিৰ্ব্বাৰ হুয়া বাক্য বুলিবে লাগিল॥
হায়ৰে মানুষী জানো তোত নাহি জ্ঞান।
মোৰ ফুল চুৰি কৰ তোৰ সে উমান॥

চুৰুণীৰ হয় পাঞ্চ বোজা মিছা গাল।
আবেসে মৰিলি চেৰী নাই তোৰ ভাল॥
তিৰি হয়া তিৰিব বেকত কৰ যাৰ।
মাৱেৰৰ কথা কেনে নক আপুনাৰ॥

নোহ বিদগদ নজানস ৰতীৰস।
কালিৰ ছোৱালী হুয়া চাতুৰী কৰস॥
আমি জানো তোৰ স্বামী যেন মত ভাল।
নন্দ ঘৰে আছিলেক হুয়া ৰাখাৱাল॥

বৃন্দাবনে বেঢ়াইলেক ধেনুবৎস ৰাখি।
শিৰৰ ভূষণ লৈল ময়ূৰৰ পাখি॥
গোপ ঘৰে বেঢ়াইলেক দধি দুধ খাই।
গৰু তিৰি মাৰি আছে চুইবে নযুৱাই॥

গোপীকাৰ পিন্ধিবাৰ বস্ত্ৰ কান্ধে লৈল।
হেন সে কম্বুক যোনি নিৰেখিয়া ৰৈল।
আতি অনাচাৰ কৃষ্ণ জগত প্ৰখ্যাত।
ব্ৰাহ্মণী সবৰ খায়া আছে আড়া ভাত।

নাই কুল ক্ৰীড়া গোপী বিটাল গোপাল।
নিজ কান্ধে বহি আছে গোৱাল চৱাল॥
নন্দেৰ ব্ৰজৰ গোপ সুন্দৰী হৰিল।
কামাতুৰ পদে গোপী কান্ধত বহিল॥

মহাৰাস মণ্ডল পাতিয়া বৃন্দাবনে।
নানা ৰসে বসিলেক গোপীকাৰ সনে॥
আমি সবে নিৰখিয়া আছিলো নয়নে।
গোপী সবে বলে ধঙ্গে বেঢ়াইল কাননে॥