কাম্যে কৰ্ম্ম মানে তাতকৰি আতি হিন।
জানিয়া ঈশ্বৰ সেৱা কৰা দিনে দিন॥
কাম্যে কৰ্ম্ম কৰে যিতো সিতো দুষ্ট প্ৰাণী।
কতো কাল ভোগ্য ভুঞ্জি হোৱে অধোগামী॥
সকাম কৰ্ম্মত খানিতেকো নাহি সুখ।
বোলা ৰাম কৃষ্ণ দূৰ হৌক ভৱ দুখ॥
⸻
ঘোষা॥ ৰাম হৰি ৰাম হৰি গোপাল গোপাল॥
পদ॥ মোক্ষক লাগিয়া যোনে কৰে আতিশয়।
বিবেকৰ বলে জানি শাস্ত্ৰৰ নিচয়॥
ঈশ্বৰত দ্ৰব্য নকৰয় ঘনে ঘন।
ইন্দ্ৰিয় আজুৰি বলে আনি তাৰো মন॥
ইন্দ্ৰিয় সকল ইতো পৰম বলিষ্ঠ।
যোগী বংশৰো বৰ চিন্তয় অনিষ্ট॥
যোগী হুয়া ইন্দ্ৰিয় নিয়মে প্ৰথমত।
মোত পৰে আন নজানয় জান তাত॥
গুণ বুদ্ধি বিষয়ক যিবা কৰে ধ্যান।
বিষয়ত পৰে মনে নিচিন্তয় আন॥
বিষয়ত মন যেবে ৰৈল অবিৰাম।
তেবে পুৰুষৰ বিষয়ত হোৱে কাম॥
নাপাইলে পুৰুষে যেবে বাঞ্ছিত বিষয়।
তাত পাছে ক্ৰোধ উপজয় আতিশয়॥
ক্ৰোধত পৰে মোহ উপজে অপাৰ।
কৰ্ত্তব্য অকৰ্ত্তব্য যাতো নাহিকে বিচাৰ॥
সন্মোহত পাছে আসি দুয়ে স্মৃতি ভ্ৰষ্ট।
শাস্ত্ৰ আচাৰ্য্যৰো উপদেশ হয়ে নষ্ট॥
সত্য নষ্ট ভৈলে পাছে চেতন হৰয়।
আপুন পৰক লাগি নাহি পৰিচয়॥
চেতন হৰিলে হুই মৃতক সমান।
সবে অনৰ্থৰ হেতু বিষয়ৰ ধ্যান॥
