পৃষ্ঠা:অশ্বকৰ্ণ বধ.pdf/৩৫

৬২

অশ্বকৰ্ণ বধ

হেন দেখি ধনঞ্জয় ক্ৰোধে বেগ ধৰি।
ডেৱ দিয়া তাহাৰ দুই কান্ধত যে চৰি॥
পিঠিৰ কান্ধত তাৰ মাৰে লাথিগুৰি।
সহিলা ৰাক্ষসে তাক কটাক্ষ নকৰি॥ ১৮২

কতোহো কান্ধত লাঠি কতোহো পিঠিত।
অৰ্জুনৰ ছোটে পীড়া কৰে বিপৰীত॥
তাহাৰ গাৱত এক গৰ্তক যে আছে।
সেহি গৰ্তে ধনঞ্জয় পাৱ ভিৰি আছে॥ ১৮৩

প্ৰহাৰৰ ছোটত কম্পিলা নিশাচৰ।
পুনু চৰিলন্ত তাৰ মাথাৰ উপৰ॥
মহাবেগে জাম্পগুৰি মাৰয় তাহাক।
দুই হাতে চৰাৱয় বিকৰ্থি অনেক॥ ১৮৪

এহিমতে দুই দণ্ডমান মহাবীৰে।
কৌতুক কৰিলা সিটো ৰাক্ষস শৰীৰে॥
হেন দেখি ৰাক্ষসৰ ভৈল মহাত্ৰাস।
পৰিঘা এৰিয়া পাচে দুৰ্জয় ৰাক্ষস॥ ১৮৫

ধৰিবাক মনে কৰে অনেক যতনে।
যেনে তেনে অৰ্জুনৰ ধৰিলা চৰণে॥
দুয়ো চৰণক ধৰি কৰি এক ঠাই।
যেহেন ছাৱালে বাঘধনুক ঘূৰাই॥ ১৮৬

গাৱৰ শকতি মানে এক বল দিলা।
আকাশক লাগি পাচে আছাৰ মাৰিলা॥
মাধৱৰ প্ৰিয় সখি বুদ্ধি স্থিৰ কৈলা।
কৃষ্ণৰ চৰণ দুই হৃদয়ে ধৰিলা॥ ১৮৭

মনত গুণয় মোৰ মৰণ মিলয়।
ইবাৰ ৰাখিয়ো মোক প্ৰভু কৃপাময়। ৷