সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:অঞ্জলি.djvu/৮২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৭৮
অঞ্জলি

স্বাৰ্থ

‘মাত হেৰ একেষাৰ কলীয়া কুহক,
নাচ ম'ৰা চালি ধৰি আকউ এবাৰ।'—
এই বুলি কোনে কয় চিঞৰি চিঞৰি
তথাপিও কাৰো কিয় নাই কাণ-সাৰ?

আহিছে তোমোৰা চোৱাঁ কত আশা কৰি
নিয়ৰে কোমল কৰা ফুলৰ লোভত;
ভুলাব পাৰিম বুলি বাঁহীৰ মাতত
বজাব লাগিছে বাঁহী আগ ভেঁটি ধৰি।

ম’ৰায়ো নেনাচে, ক’তা কুলিও নিমাত,
লেৰেলি পৰিল দেখোঁ ফুলৰেহে পাত;
পুৱাৰ গোলাপ আহি বতাহে চায়,
ভোমোৰায়ো বাঁহী বাই ৰঙেৰে শুনায়,
যেতিয়া ঢুকাব কিন্তু গোলাপৰ মউ,
ভেমোৰা আঁতৰি যায়, বতাহে সৰায়।