এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫
অঞ্জলি
ভানুমতী সখীয়েকে বুলিলে বচন,—
‘স্বামী পালা সীতা তুমি কত তপ কৰি,
বজ্ৰময় হাত দুটি ধনু ভাঙ্গে ধৰি;’—
শুনি হাঁহি জানকীয়ে ঘূৰালে বদন।
লাজ পাই সখীয়েকে মাতিলে আকউ,—
‘কিয় কৰা সীতা দেৱি, বিষাদ মনত,
নহয় ৰামৰ হাত শিলৰ নিচিনা,
যেনে লাগে তেনে হয় কাৰ্য্যৰ গুণত।
ৰ‘দত পৃথিবী ফাটি হয় ছিটাছিট,
কোমল পদুমো কিন্তু ৰ‘দৰে নিৰ্ম্মিত।’
আকৌ
⸺:৹:⸺
সংসাৰ মহিমা চোৱা কেনে বিতোপন,—
যেনি চোৱাঁ তেনিৱেই স্বৰ্গীয় মিলন;
ডাৱৰত বিজুলীয়ে নিজে মোহ গই
কেতিয়াবা চকুমেলি চায় অকলই;
