সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:অঞ্জলি.djvu/১২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
অঞ্জলি

সকলো মানুহে গই লভিব ঈশ্বৰ,—
যিজনে সাজিছে এই মায়াৰ সংসাৰ;
দেখা দিব নিজে তেওঁ যেতিয়া আপুনি
তেতিয়াহে পাম আমি জিৰণি আমাৰ।
একে মন, একে প্ৰাণ, একে গঢ মিলি,
একে স্বৰ্গ সাজি দুখ নাশিব সমুলি।

 

ৰিজনি
⸺:৹:⸺

সন্ধিয়াৰ সৰু তৰা লাহে লাহে নিজিলিকে,
 পুৱা লয় নগ‘লে পূবত,
ধাৰাসাৰ জীৱনতো একো দুখ নেথাকিলে
 শান্তি গুণ নেথাকে সুখত;
পূণিমা জোনাক নিশা নুঠে নাচি মন প্ৰাণ
 আঁউসীয়ে নথ‘লে লুকাই;
খৰালি ৰদ‘ত যদি নেথাকে শুকাই ধৰা
 বাৰিষাই নিদিয়ে ধুৱাই;