পৃষ্ঠা:অঞ্জলি.djvu/১০৩

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৯৫
অঞ্জলি


আত্মা

⸺০⸺

সুকোমল হৃদয়ৰ অন্তিম মাজত
নাচিব লাগিছে কোনে ইমান হৰিষে?
উতঙাই দিছা কিয় প্ৰাণৰ হেঁপাহ,—
বলিব লাগিছে যাৰ সোঁত দশোদিশে।

সাজিছা নতুন মায়া, নতুন জগত,
দেখোঁতে অকণমানি বহল থলীত
তুমিয়েনে ৰজা এনে জ্ঞান সৰগৰ,—
অনুপম শোভা যাৰ দেখা পৃথিবীত?

পালিছা সংসাৰ ৰাজ্য অসীম সুখেৰে,
ঢালিছা প্ৰেমৰ ৰস পৃথিবী বোৱাই,
অপকৰ্ম্ম দেখি হোৱা দেহৰ আঁতৰ,
তোমাত অলপো সংসাৰিক পাপ নাই।

যথাৰ্থ ঈশ্বৰ তুমি, দেহৰ গৰাকী!
তোমাৰেহে অন্তৰত আছে অধিকাৰ;
তুমিয়েই দিছা বাট-পথ দেখুৱাই
আঁতৰাই মিছা মোৰ সংসাৰ-নিকাৰ