দুখীয়াৰ চোতালেদি
দুখীয়াৰ চোতালেদি
পোহৰৰ বীণ বাই
ব’হাগী কোঁৱৰটি যায়
হজুৱাৰ বনুৱাৰ
দুসাজি নিমিলাৰ
বুকুত ন সপোনৰ
জুইয়ে জ্বলাই৷
বীণৰে কান্দোনত
ৰৈ ৰৈ উচুপে
অজলাৰ
নিচলাৰ শোক
জোঁকাৰত শিয়ঁৰে
যাউতী যুগৰে
পেটৰে মনৰে ভোক৷
মোক অতদিনে আভুৱাভাৰিলে
মিছাৰ মায়াজালে তৰি
মিছাক সঁচা বুলি
নিজক দিলোঁ পঘা জৰী৷
যুগৰ মিচিকিয়া হাঁহিত
ভোলে গৈ
মিছাক সঁচা বুলি মানি
অতদিনে ধৰি
ৰৈয়ে চাই থাকিলোঁ
কাঢ়ি খোৱা মোৰ
নিজে ৰন্ধা ভাতে-পানী৷
পোহৰৰ দেশৰে ব’ৰাগী কোঁৱৰ ঐ
বীণৰে ভূঁইকপ কৰ
ভাগি য’ক ভাগি য’ক, বুলি হৈ উৰি য’ক,
যতবোৰ মিছাৰে
ভুৱাৰে সজোৱা ছলাহীৰে বৰে ঘৰ৷৷