দুখীয়াৰ চোতালেদি

ৱিকিউৎসৰ পৰা
নেভিগেশ্যনলৈ যাওক সন্ধানলৈ যাওক


দুখীয়াৰ চোতালেদি
            পোহৰৰ বীণ বাই
            ব’হাগী কোঁৱৰটি যায়
হজুৱাৰ বনুৱাৰ
            দুসাজি নিমিলাৰ
বুকুত ন সপোনৰ
            জুইয়ে জ্বলাই৷

বীণৰে কান্দোনত
                        ৰৈ ৰৈ উচুপে
            অজলাৰ
            নিচলাৰ শোক
জোঁকাৰত শিয়ঁৰে
            যাউতী যুগৰে
                        পেটৰে মনৰে ভোক৷
মোক অতদিনে আভুৱাভাৰিলে
                        মিছাৰ মায়াজালে তৰি
মিছাক সঁচা বুলি
                        নিজক দিলোঁ পঘা জৰী৷

যুগৰ মিচিকিয়া হাঁহিত
                        ভোলে গৈ
                                    মিছাক সঁচা বুলি মানি
অতদিনে ধৰি
                        ৰৈয়ে চাই থাকিলোঁ
                        কাঢ়ি খোৱা মোৰ
                                    নিজে ৰন্ধা ভাতে-পানী৷
পোহৰৰ দেশৰে ব’ৰাগী কোঁৱৰ ঐ
            বীণৰে ভূঁইকপ কৰ
ভাগি য’ক ভাগি য’ক, বুলি হৈ উৰি য’ক,
                                    যতবোৰ মিছাৰে
            ভুৱাৰে সজোৱা ছলাহীৰে বৰে ঘৰ৷৷