লাই।—দেউতা! দেউতা!
থাকিল নহয় বাকী, হনুমন্ত কথা?—
নপৰিল আধ্যা তাৰ।
গদা।—আছেনে মনত বাৰু, শুনিলাঁ যিখিনি?
জয়া।—হবাঁনে তুমিও পোনা, হনুমন্ত বীৰ?
লাই।—দেউতা-সমান হলে জিনিম ৰজাক।
গদা।—ৰাজদ্ৰোহ মহাপাপ, নকবাঁ সিকথা।
জয়া।—আপোন জীৱন-লক্ষ্য সুমৰিলে নাথ,
'ৰাজদ্ৰোহ মহাপাপ’ নোবোলাঁ জানোচা?
গদা।—ৰাজ্যহিত ৰাজদ্ৰোহ কদাপি নহয়।
পতন-উন্মুখী এই আহোম ৰাজ্যৰ
উদ্ধাৰ সাধন, জীৱন ব্ৰতৰ মোৰ
একমাত্ৰ ধ্ৰুৱতৰা; মন্ত্ৰী-ক্ষমতাই
বাহুৰপে কৰে গ্ৰাস ৰাজশক্তি হাঁয়;
পুনৰ্মুক্ত কৰা মোৰ পালিত বাসনা। (নীৰৱ)
প্ৰিয়া, বাৰু আহোঁচো এতিয়া। (উদ্যত)
জয়া।— প্ৰাণনাথ!
বেলি ভাটী দিলে আহি; ঘূৰিবা ত্বৰিতে। (গদাপাণিৰ প্ৰস্থান)
লেচাই।—আইতা!
কওঁ-বোলা কোৱাঁ তেন্তে এতিয়া।
জয়া।—(লাই-লেচাই দুইকো দুহাতে ধৰি উঠি)
বীৰৰ সন্তানে মোৰ বীৰৰ কাহিনী
অৱশ্যে শুনিব লাগে। আহাঁ পোনাহঁত,
ফুলনিত কওঁগই ফুৰি ফুৰি ফুৰি। (প্ৰস্থান)
পৃষ্ঠা:জয়মতী.pdf/১৬
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে