এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
নাৱত
মানহঁত সেই নিশা চেঙ্গা গাৱঁতে থাকি তাৰ পাছ দিনা ৰাতিপুৱাই আকৌ নাৱত উঠি চাউলখোৱা নৈৰে ভটিয়াবলৈ ধৰিলে। মিঙ্গিমাহাই হলকান্তক নাৱত তুলি ললে আৰু সুধিলে—“সখি! এই নৈৰে গৈ আমিনো ক’ত উঠিম?” হলকান্ত—সখি। এই নৈৰে গৈ আমি বৰপেটা পাম।”
মিঙ্গিমাহা—“বৰপেটানো কিমান ডাঙৰ? তাতনো আমাৰে সৈতে কোনোবাই যুঁজ দিব পাৰিবনে?
হলকান্ত—“তাত তোমালোকৰ লগত যুজোঁতা কেৱে নাই। তাত সৰহ ধনবিতো নোপোৱা।”
মিঙ্গিমাহা—“তেন্তেনো আমি ক’ত ধৰিম গৈ?”
হলকান্ত—”সখি। বৰপেটাৰ পৰা মানাহ নামেৰে এটা নৈৰে উজাই গলে বৰনগৰ নামেৰে এডোখৰ ঠাইত “চণ্ডী বৰুৱা” নামেৰে এজন বীৰৰ দেশ পাবা। তেওঁৰ সৈন্য সামন্তও সৰহ আৰু ধনবিতো সৰহ। তেওঁক ধৰিব পাৰিলে লাভ হব। বিশেষ তেওঁক তোমালোকে যুঁজত ঘটুৱাই লব পাৰিলে আৰু ক'তো ভয় নেথাকিব।”
মিঙ্গিমাহা—“তুমি ভাল কৈছা। আমি তেন্তে বৰপেটাত নানামোঁ। পোনেই সেই বৰুৱাক গৈ ধৰিম।”
