সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:মূৰলী.djvu/৮৭

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
--মুৰলী--
 

কান্দোতে কান্দোতে জানোচা প্ৰিয়াৰ
 উখহিছে চকু দুটি,
হা-হুমুনিয়াৰে নাযাই নুপুৱা
 হই থাকি দিন ৰাতি;
আউলী বাউলী চুলি তাৰি সতে
 শোক দুখ নানা পাই,
ডাৱৰে আগুৰা জোনটীৰ দৰে,
 পৰিছে মলিন হায়।

দেখিবা প্ৰিয়াক দেবপূজা কৰা
 নাইবা যতনে অঁকা,
বিৰহত জহা মোৰ ই ছবিটী
 প্ৰবাসত কষ্টে থকা;
নতুবা সুধিছে পিঁজৰাত থকা
 মাতলোৱা ভাটেীটীক,
“পৰেনে মনত মোৰ স্বামী লই—
 পাইছিল ভাল তোক।”

৭৭