বুলি ক'লেও নহ’ব। মোৰ শৰীৰৰ কাঁইটীয়া উপসৰ্গবোৰতো মোৰ উশাহৰ লগ লাগি আছেই।
তথাপি মই মোৰ মনৰ শক্তিৰে সিহঁতক পৰাস্ত কৰি পঢ়াত লাগিলো। তিনি মাহ অংকৰ টিউচন ল’লো আৰু সম্পূৰ্ণ এমাহ অঞ্জন ছাৰে ঠিক কৰি দিয়া ইংৰাজীৰ টিউচন ল’লো।
বহুদিন নপঢ়াকৈ থকা কাৰণে বহুজনে টিউচন ল’বলৈ বিচৰা নাছিল। তাতে মোক বেমাৰী বুলি ভাবি মোৰ প্ৰতি বহুতৰে চাগে বিৰাগ ভাব জন্মিছিল।
এমাহতে যিখিনি ইংৰাজী শিকিলোঁ তাকেই বহু বুলি ভাবি মন দৃঢ় কৰি মই পৰীক্ষা দিবলৈ ওলালোঁ। মায়ে পৰীক্ষাৰ নিৰ্ধাৰিত তাৰিখতকৈ দুদিনৰ আগতে যিটো পৰীক্ষাকেন্দ্ৰত মই পৰীক্ষাত বহিম, সেইখন স্কুলৰ অধ্যক্ষজনক সাক্ষাৎ কৰি মোৰ বিষয়ে সবিশেষ জনালে আৰু মোৰ কাৰণে এটা আছুতীয়া কোঠা বিচাৰিলে। কাৰণ পৰীক্ষাৰ দিনা উপস্থিত হোৱাৰ পিছত যদি মোক তেওঁলোকে দুৰ্ব্যৱহাৰ কৰে মই মানসিকভাৱে বহু আঘাত পাম বুলি মায়ে জানিছিল।
নিৰ্দিষ্ট তাৰিখত আমি এখন অট’ৰিক্সাৰে গৈ পৰীক্ষাকেন্দ্ৰত উপস্থিত হ’লো। আগৰ স্কুলখনত জুমা-জুমি কৰি চোৱাৰ দৰে ইয়াৰো ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকলে মোক ‘বেলেগ গ্ৰহৰ প্ৰাণী’ৰ দৰে নিৰীক্ষণ কৰিলে। মোক পৰীক্ষাত বহিবলৈ দিয়া আছুতীয়া কোঠাটোৰ কথা মায়ে অধ্যক্ষক গৈ সুধিলে। অধ্যক্ষই চকীদাৰজনক এটা কোঠাৰ কথা ক’লে আৰু চকীদাৰজনে আহি কোঠাটোৰ তলাটো খুলি দি ‘এইটো’ বুলি কৈ সাউতকৈ গুচি গ’ল।
দুৱাৰখন খুলি ভিতৰলৈ হাতেৰে ঠেলি দিয়াৰ লগে লগে এটা উৎকট ভেকেটা-ভেকেট দুৰ্গন্ধই আমাৰ নাক চুলেহি। ঘোপমৰা অনন্ধাৰ। মকৰা জালে ছানি ধৰা গোটেই কোঠাটো। বিশৃংখল দুখনমান টেবুল-চকী। এটা কিতাপৰ আলমাৰি। এগৰাকী সৰস্বতী প্ৰতিমা কাপোৰেৰে ঢাকি থোৱা হৈছে। মৰা জেঠী, পোক-পতংগৰ দুৰ্গন্ধ নাকেৰে পেটলৈ সোমাই ওকালি অহাৰ উপক্ৰম হৈছে।
মায়ে কোঠাটো পৰিষ্কাৰ কৰাত লাগিল। কোঠাটো ঘোপমৰা আন্ধাৰে আবৰা। সেয়ে লিখাত কষ্ট নহ’বলৈ দুৱাৰৰ সন্মুখলৈ এখন টেবুল মচি-কাচি উলিয়াই আনি পাৰি দিলে।
চকু ফুৰাই চাব নোৱৰা এটা অপৰিষ্কাৰ অবৰ্ণনীয় কোঠাত নাকেৰে উশাহ ল’ব নোৱৰা দুৰ্গন্ধৰ মাজত মই তিনিঘণ্টা বহি প্ৰথমটো পৰীক্ষা দিলো। এজন শিক্ষকে বাহিৰৰ পৰাই থিয় হৈ পৰীক্ষাত গাৰ্ড দিলে।
