11 বৰ্তমান ভাষা ৱিা। টাসীয় ব্যাকৰণ মতে লিখা হোৱা নাই কেন পাৰ্থ। “বিয়া" কিৰ কাৰত “বিয়ে” লিখা নিতাৰ প্ৰ। এনেকুৱা এত ব্যাক সেই কিতাপত অতি বেচি। কিতাপটোৰ শেষৰ পাৰ পৰা একে তুলিলো- “এই যে কলফুল ফুটে সুৰোৰৰে। কেনে মনোলাভা শো, মনচিত হবে। কিন্তু সৰোবৰ ল যাই সম্মিলনে। কৰিছে আকু জাক অতি এনে বলে। সোবৰে” “সন্মিলনে”ত ব্যাকৰণ। পদুমৰ ঠাইত কমল, কুলেৰ বাবে “ফুটে,” পানীৰ বাৰে “ল” ব্যৱহাৰ কৰা প্ৰকাৰ ইচ্ছা বোৰ কৰে। তেওঁৰ লিখা গহীন আৰু শাৰুৱা কৰিব। অসমত আলী স্কুলৰ পাঠ্য কিতাপ অসমীয়া ভাষাৰ আদৰ্শ হব লাগে। গ পাঠাৰ কথাত কবলৈ একো নাই, পৰ্থৰ চিন্তা তৰঙ্গিণী” কিতাপখনি একাৰে এবাৰ এতিয়া চকু ফুৰাই চোৱা উচিত যেন পাওঁ। লিখা তাবত শধুৰ য় উপাই সুখাই সংস্কৃত শব্দ ব্যৱহাৰত নহয়। শক যিয়েই হওক ব্যাক নহলে সিগোটাই অদ্ধ। “অন্তৰে তথাপি; পানি, পাই দুনয়ন কষিবে এক যেন অমল কাল কি হল জ্ঞা হা নানা কাৰ ত্ৰি পূত্ৰৰ সামান্য সম মালা-সামাই ভূষণ মাতৃ কষ্টে দিনাকি ছয় জগৰ। নকৰে কি মাতৃ তাক শৰীৰে বহন? নহবে। নিৰাণ; জল আদালত মূলে কৰিৰে। সিন; না ঠিকা দিলী” মহলেও প্ৰিয় সিটো সত্য বি ফুলে- অৱৰিব বয়ে আনে ননী এই নতীয় শকি বলা যাকৰণ আৰু তাৰ অসমীয়াৰণেৰে