সহজে এস লোক আই পি উলি। ভজাইল মহিষ যুগল নি। নীক ভাই, সৰ্ণ ক্লিক ঋবিলা। বৈষ্ণৱ মলী না কি } মহিষক জোৱা সম্বন্ধে মনোহৰদেৱৰ চৰিয়তো এত নিখ কৰা পোৱা যায় এসময়ত তেওঁ ধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰি ফুৰোঁতে কাঠ হৰিৰ মাজৰ বাটেদি, যুবলগা হৈছিল। সেই কষ্ট এটা মানুহ মাৰ বনৰীয়া মই আছিল; এই মহা অত মানুহে সেই বাট এৰিছিল। যশোহদেৰ মহলৈ ভয় নকৰি সেই বাটে যোৱাত মটোৱে খোদ আছে- “মহিষে যে খেদি আসি ওচৰ চাপিলা। মনোহৰে ৰং ৰ বচন বুলিলা ৰহ ৰহ মহিষ তই শান্ত মূৰ্তি। আজি হতে নকৰিবি একো অত্যাচাৰ। দেৱ বাক্য মহিষৰ কৰ্ণত পশিল। নত শি হৈ • দণ্ডৱৎ দিল। প্ৰতুৰ সম্মুখে মহিষ আকাঢ়ি পৰে। মনোহৰে মালা দিলা মহিষ মূৰে। X X এহি সব কথা আৰু মনত মানিবি। আমাৰ সত্ৰত গই সেৱাক জানাবি। X X মনোহৰে এহি সব কথা শুনালা। মুখে মালা দিয়া প্ৰভু মহিষ ভালা। X X সেছি বন এৰি মহিব শিৰাক আহিল॥ দামঘৰ সন্মুখত ক্ষোৰু কৰিলা। বাসা কৰিলে সিটে শিংৰাৰ কলত। ফতি আহি সেৱা কৰে সন্ত্ৰ শখ। দী আৰ সামলোবসেৱৰ চৰিত পোৱা' যায়-ক্ষেত্ৰ নৌকা কা দিবি নামে ফুল লৈ আহিল। এই নৈ খান' উৎপষ্ঠ শিক্ষা।
