পিছে, সিনো কৰে কি! সিয়োনো ভিতৰতে সোমাই থাকিবনে!
শেষত, তেওঁলোকৰে চাইকেলখন লৈ সি টাউনৰ ফালেই ওলাই গ'ল।
উভতি আহিল আবেলি ঠিক তিনি বজাত।
সি দেখিলে, হালৈদেৱে গা অলপ ভাল পাইছে।
মুখখনো ফৰকাল যেন লাগিছে।
সি ভাবিলে, তেওঁ গা ভাল পাইছেই যেতিয়া আবেলিৰ ট্ৰেইনখনতে তেওঁলোক উভতি যোৱাটো ভাল হ'ব।
অলপ থেৰোগেৰো কৰি হালৈদেৱ যেনিবা এটা সময়ত সাজু হ’ল।
সি আৰু নৰলেই। পুৱা গা ধোওঁতে ধুই দিয়া কাপোৰকেইটা ৰ'দত শুকাই থকা দেখি লৰালৰিকৈ সামৰি সুতৰি আনি বেগত ভৰালেহিয়েই।
‘গা বেয়া যদি আজিয়েই কিয়নো যাব লাগে? কাইলৈ গ'লেওতো হয়।’
মহিলাগৰাকীয়ে আফচোচ কৰা যেন লাগিল।
তথাপিও, হালৈদেৱ যেনিবা সাজু হ'ল।
পদূলিমুখতে খালী অট’ এখন দেখা পাই সি জাপ মাৰি উঠিয়েই দিলে।
পোন্ধৰ মিনিটৰ পিছতে ষ্টেচন।
তাৰ পিছত মাথোঁ ট্ৰেইনৰ বাবে অপেক্ষা।
ট্ৰেইনখন আহিল আধাঘণ্টা পলমকৈ।
ওভতনি যাত্ৰাটো পিছে ইমান দীঘলীয়া যেন নালাগিল।
খালি, তেওঁলোক উঠা দবাটোত ভীৰ অলপ বেছি আছিল।
নিজৰ ষ্টেচনটোত নামি সি দেখিলে, হাঁহিমুখেৰে ৰৈ আছেহি ৰুণা নবৌ।
মানে, তেওঁলোক আহিছে বুলি হালৈদেৱে নিশ্চয় তেওঁক খবৰ দিছিল।
কিন্তু, মানুহগৰাকীৰ মুখামুখি হ’বলৈ তাৰহে কিবা ভাল নালাগিল।
