পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/২৫০

১৪০৬

অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

পৰাক্ৰমে ইন্দ্ৰ সম ক্ৰোধে ৰুদ্ৰনয়।
ক্ৰোধ বল জিনি ভ্ৰাতৃ আজ্ঞাত থাকয়।
পৰিঘ সমান বাহু বীর্য্য আদভুত।
কুশলে আছয় হেন বৃকোদৰ সুত॥

পূৰ্ব্বত সহস্ৰাৰ্জ্জুন আছিলেক বীৰ।
হাজাবেক বাহু তাৰ ৰণে মহাধীৰ।
দুই বাহু মাত্ৰ মোব অর্জ্জুন পুত্ৰৰ।
তথাপিতো তাৰ সম ৰণে ধনুৰ্দ্ধৰ॥

পঞ্চশত বাণ প্ৰহাৰ একো জোপে।
তেজে আদিত্যৰ সম ৰুদ্ৰ সম কোপে॥
ইন্দ্ৰিয়ৰ দমে ঋষি ক্ষমাত ধবণী।
সবে ৰাজ পাইলা যিতো বীৰ সবে জিনি॥

ত্ৰিভুবনে অজেয় ৰথীৰ চুড়ামণি।
বীরগণ গণনাত যাক আগে গণি॥
যাক পায়া গহ কৰে পাণ্ডব সকলে।
হেন ধনঞ্জয় বাপু আছয় কুশলে॥

সৰ্ব্বভূত দয়াবন্ত লজ্জা্র মন্দিৰ।
পৰম ধাৰ্মিক মৃদু সুকুমাৰ বীৰ।
সমৰত আনুপম মহাধনুৰ্দ্ধৰ।
ধৰ্ম্মাৰ্থে চতুৰ ভ্ৰাতৃ সব প্ৰিয়কৰ॥

মোহোৰ স্নেহৰ পুত্ৰ মাদৃ সদাচাৰী।
জেষ্ঠ ভ্ৰাতৃ সকলৰো মোৰ আজ্ঞাকাৰী।
হেন সহদেৱ মাদৃ সতিনী নয়।
কুশলে কি আছে প্ৰভু দেৱ কৃপাময়॥

সুকুমাৰ যুবা ৰীৰ অতি ৰুচিকৰ।
ভ্ৰাতৃ সকলৰ বাক্য প্ৰাণ সমসৰ।
বিচিত্ৰ যুঝাৰু ধনুৰ্দ্ধৰ মহাবলী।
হেন পুত্ৰ নকুল কি আছন্ত কুশলি॥