পৃষ্ঠা:অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি v2p4.pdf/১৯

১১৭৩

গীত গােবিন্দ।

গোপ তৰুণীৰ মুখ চুম্বনৰ আশে।
সততে থাকন্তু কৃষ্ণ তাসম্বাৰ পাশে॥
বস্ত্ৰ লিন্ধ সুখ সম মধুৰ অধৰ।
নৱপত্ৰ যেন জ্বলে আতি ৰুচিৰক॥

মন্দ মন্দ হাস মুখে দেখিতে শোভন।
বহুত ৰোমাঞ্চ ভুজ শোভে বিতোপন॥
হেন ভুজ মেলি গোপী সমস্তক হৰি।
আলিঙ্গি ধৰিয়া থাকে বৰ ৰঙ্গ কৰি॥

হাতে পাৱে বক্ষস্থলে মণি তালঙ্কাৰ।
তাহাৰ জ্যোতিয়ে বিনাশয় অন্ধকাৰ॥
চন্দনৰ বৰ্ত্তুল তিলক ললাটত।
যেন পূৰ্ণিমাৰ চন্দ্ৰ সজল মেঘত॥

বহল হৃদয় কপাটৰ সমসৰ।
পৰম নিৰ্দয় সিতো আতি দৃঢ়তৰ॥
হেয় হৃদয় দিয়া তৰুণীৰ গৱে।
পুষ্টতন কাখৰকো মৰ্দ্দে কামভাৱে॥

ৰতনে খচিত ঢাৰু মকৰ কুণ্ডল।
তাহাৰ কান্তিয়ে সুমণ্ডিত গণ্ডস্থল॥
গাৱে পীত বস্ত্ৰ কৃষ্ণ পৰম উদাৰ।
শুনি নৰ নাৰী সুৰ যাৰ পৰিচাৰ॥

নিৰ্ম্মল কদম্ব তলে থাকি পীতাম্বৰে।
কলি মল হন্তে ভয় সবে নাশ কৰে
তৈৰ হন্তে মোক কাম ভাৱে দৃষ্টি কৰি।
মনত ৰমন্ত কিনো কামাতুৰ হৰি॥

ভণিলেক জয়দেৱ গীত ৰুচিকৰ।
কৃষ্ণৰ মোহন ৰূপ পৰম সুন্দৰ॥