উপায়তো নাই।
বাকী কেইজনে ভদ্ৰতাৰ খাতিৰত পাৰি থোৱা বিচনাখনতে পৰি দিলেগৈ তেওঁ।
“ছাৰ! ম'বাইলটোত এলাৰ্মটো দি থ’ব। কিবা কাৰণে মৰ-টোপনি আহিবলৈ হ'লে আৰু ৰাতিপুৱা ৭ বজাতহে সাৰ পাব লাগিলে কাইলৈ মৰিব লাগিব। ভোটাৰে শুদাই নেৰিব।”
হয়ো কথাটো। দুৱৰাই সজ কথাকে কৈছে।
চৌধুৰীয়ে ম'বাইলটো উলিয়াই ল'লে। এলাৰ্ম টাইমটো চে‘ট কৰিলে ৰাতিপুৱা ৪-৩০ ত।
“দৰৱাজা খুলিয়ে, ক্যা কৰ ৰহে’ হে?”
“কৌন হে’?”
“হাম, চিকিওৰিটি”
অগত্যা, চৌধুৰী উঠি গ’ল। উপায়তো নাই। দৰ্জা খুলিলে। চাৰিজনমান চি-আৰ-পিৰ জোৱান সোমাই আহিল।
“চৱ ঠিক হ্যে’?”
সকলো ঠিকেই আছিল তেওঁলোক অহাৰ আগলৈকে। টোপনি ধৰিছিল, শুবলৈ লৈছিল। এই ঠাণ্ডাত কাপোৰৰ তলৰ পৰা ওলাই আহিবলগীয়া হৈছে। অসুবিধা এইটোৱেই আৰু। অন্য অসুবিধা বৰ্তমানলৈকে হোৱা নাই। কিন্তু, ক’বতো নোৱাৰি সঁচা কথাটো তেওঁলোকৰ আগত। অসুবিধা এতিয়ালৈকে হোৱা নাই ঠিকেই, কিন্তু এই মুহূৰ্ততে হৈ যাব পাৰে। গতিকে চৌধুৰীয়ে হাঁহিমুখেৰেই ধন্যবাদ দি তেওঁলোকক বিদায় দিলে। শুব লাগে। বহুত দেৰি হ’ল।
কিন্তু, কি শুব আৰু! ক’ৰ জানো কুকুৰ এটা আহি অথনিৰে পৰাই ওচৰতে ভূকিয়েই আছে, ভূকিয়েই আছে, ভূকিয়েই আছে, নন্ ষ্টপ!
ক’ত বা কি দেখিছে সেই কুত্তা কা বাচ্চাই! হয়তো স্কুলখনৰ ভিতৰত তেওঁলোকৰ উপস্থিতিৰ উমান পাই সি কিবা বিপদৰ আশংকাত এনেদৰে গৃহস্থক সজাগ কৰি দিছে।
“হুঃ বিপদ আমাৰ পৰাহে হ'বনে? মানুহ চিনি নাপাৱ, চালা কুকুৰৰ জাত!” চৌধুৰীৰ মানে খঙেই উঠি আহিল।
॥ ৭২॥
