হঠাৎ সঁচকিত হ’লো৷ চাৰে তিনি বাজিলেই। ইপিনে চাৰি-বিশতে গাড়ী। এহঃ দেৰিয়েই হ’ল। মৰিলো আৰু।
ৰেষ্টোৰা এখনত সোমাই চাইনিজ ডিচকে খাই লৈ ৰোৱা নাই আৰু। চিধা কলংকি বাচষ্টেণ্ড। হাতত সময়যে একেবাৰে নাই।
লৰালৰিৰ কোবত মোৰ দামী চানগ্লাচ যোৰ আক’ টেক্সীতে এৰি বাচত উঠিলোগৈ। ইফালে টেক্সী গুচিয়েই গ'ল।
এহঃ বাদ দিয়া আৰু। গ’ল গ’ল। বেলেগ এযোৰ কিনি ল’ম। এতিয়া এইবোৰ খুচ-খাচ্ কথাত লাগি থাকিবলৈ সময়েই নাই। ইপিনে বাচ ষ্টাৰ্ট দিলেই।
বাচত নৈশ-ভ্ৰমণ মোৰ একেবাৰে ভাল নালাগে। এফালে টোপনিৰ আমনি, আনফালে দুৰ্ঘটনাৰ ভয়টোৱে মনটো চেপি খুন্দি শেষ কৰে। ছেত্ৰীৰ আগত প্ৰকাশ কৰা নাই যদিও ওৰে ৰাতি উজাগৰেই কটালো। ভাল নালাগিল। বেছি খং উঠিছিল ছেত্ৰীৰ মৰ-টোপনিটো দেখিহে। চলন্ত গাড়ীত কেনেকৈ শোৱে ঔ!
মেচি চকু চিকিৎসালয়ৰ নামটো শুনি থাকো। ভাৱিলো, দেখুৱাই যাওঁ নেকি এবাৰ মোৰ চকুযুৰি!
ভৱা মতেই নামি দিলো বিৰ্তামূৰত।
ইমান চাফ-চিকুন হাস্পাতাল!
হাস্পাতাল কৰ্তৃপক্ষয়েই হওঁক বা ৰোগীয়েই হওঁক ইমান নিয়মানুবৰ্তিতা মানি চলে! এনেকুৱা পৰিৱেশত ৰোগীৰ ৰোগ আধা-আধি ভালেই হৈ যায়। মনটো মোৰ ভাল লাগি গ'ল। বিৰাট ভাল লাগি গ'ল।
নাই। মোৰ চকুত হেনো কোনো সমস্যা নাই।
কথাটো জানি ভাল লাগিল। মনৰ দুখ-খং সকলোে আতৰি গ'ল।
মনৰ আনন্দত এপাক নাচি দিবলৈ মন গ'ল। কিন্তু, এয়াতো সম্ভৱ নহয়। কিন্তু ওঁঠৰ ফাঁকেদি হাঁহি এটা সৰকাই দিয়াততো কাৰৰ আপত্তি থাকিব নালাগে। অগত্যা, তাকে কৰিলো। উৱাসঃ।
ওলাই আহিলো। আকৌ টেক্সী। এইবাৰ লক্ষ্য স্থান কাকৰভিঠা। ওভতনি যাত্ৰাৰ দুৱাৰমুখ!
কাকৰভিঠাত উপস্থিত হৈয়েই অনুভৱ কৰিলো পিয়াহ।
ওচৰতে বিক্ৰী কৰি থকা মৌচুমী টেঙাৰ ৰসে যেন আকুলভাৱে আহ্বান
॥৬০॥
