নাই। মাকে পিছৰ চিটৰ পৰা যিমানেই মাতি থাকক লাগিলে, সি শুনাত নাই। গাড়ী সি চলাবই। কোনে বাধা দিব পাৰে তাক! বেটা কাৰ!
সৌ তিনি আলিত ৰখাই থোৱা ৰাজেশ কাশ্যপৰ গাড়ীখনৰ হৰ্ণটোও তিনিবাৰমান বাজিল।
কাশ্যপে আচলতে আজি গাড়ীখন লৈ নোলোৱা হ'লেও হ'লহেঁতেন। পাপুৰ গাড়ীতে দুইটা মানুহ “এডজাষ্ট”কৰি যাব পাৰিলেহেঁতেন। কিন্তু, নতুন গাড়ীখন মিতিৰৰ মানুহখিনিক দেখুৱাও দেখুৱাও লাগি থাকে যে, সেয়েহে, পৰিণীতাই বোলে, “লৈয়ে যাওঁ নিজৰ গাড়ীখন। “ষ্টেণ্ডাৰ্ড” এটাৰ কথাও আছে নহয়।” তাতে কাশ্যপ হ’ল জিলা শিক্ষা বিষয়া। সমগ্ৰ জিলাখনৰ শিক্ষাৰ চাবি-কাঠিটো তেওঁৰ হাততে আছে। তেনে ক্ষেত্ৰত.....।
পাপুৰ ফোনটো ৰিং হ’ল।
বায়েকৰ ফোন।
“এই ৰহ্... পিতাশ্ৰী ওলাই অহাই নাই নহয়। কি..ই..নো কৰি আছে জানো!”
ক'ৰবালৈ যাবলৈ বুলি ওলাই এনেকৈ ৰাস্তাত ৰৈ থাকিবলগীয়া হ'লে কাৰনো খং নুঠিব বাৰু?
“ৰ’বাচোন, মই গৈ চাই আহোঁ এবাৰ।”-পৰিণীতা গাড়ীৰ পৰা নামি আহিল।
বাওঁ হাতেৰে শাৰীখন আৰু সোঁ হাতেৰে ম'বাইল ফোনটো ধৰি খৰ খোজেৰে আগবাঢ়ি আহিল তাই। যেন তাই নিজে নাহিলে নহৈছে।
মাথো দহ খোজৰ বাট। কিন্তু সময়ৰ যেতিয়া টনাটনি হয়, তেতিয়া দহ খোজৰ বাটকনো দহ মাইল দূৰ যেন লাগে।
“জেঠী! জেঠী! জেঠী।”
পৰিণীতাক দেখি অভিনন্দনে গাড়ীৰ ভিতৰৰ পৰাই চিঞৰিলে।
“অ’ সোণ! অ’ সোণ! জেঠাই বুলি মাতা। জেঠী বুলি নামাতে নহয়।”
নাই। মাকে যিমানেই শিকাওঁক সি জেঠাই বুলি নামাতে। উপায় নাই।
ভূৱন ভুলুৱা হাঁহি এটা মাৰি সি আকৌ এবাৰ চিঞৰিলে, “জেঠী!”
পিছে এতিয়া এইবোৰলৈ চকু-কাণ দিবলৈ তাইৰ সময়ো নাই, ইচ্ছাও নাই।
॥ ১১৭ ॥
