লগে লগে তেওঁৰ মনৰ চকুৰ আগত ভাহি উঠিল তেওঁৰ গাঁৱৰ ঘৰখন, আগ চোতালৰ সমুখৰ নাৰিকল দুজোপা, খেৰী ঘৰটোৰ চালত পৰি থকা কোমোৰা কেইটা! তেওঁৰ সমুখত যেন জিলিকি উঠিল দুৱাৰ মুখতে পেট পেলাই পৰি থকা কুকুৰটোও!
লাহে লাহে তেওঁ যেন ভিতৰ সোমাই গ'ল। লেতেৰা, অপৰিপাতি বিচনা এখনত যেন কাহি-কাহি পৰি আছে তেওঁৰ মাকজনী। বৰ কাতৰ ভাৱে যেন তেওঁ বৰুৱালৈকে চাই আছে। হঠাৎ দুৱাৰ মুখত যেন দেখা দিলেহি ৰেণু। শুকাই-খীনাই অৱস্থা নাইকিয়া হোৱা ৰেণুজনীয়ে যে এতিয়াও শিৰত সেন্দুৰকণ লৈয়েই আছে। এদিন নহয় এদিন গিৰিয়েক আহি যেন তাইক পুনৰ ওভোতাই নিব, সিহঁতৰৰ এখন সুখৰ ঘৰ হ’ব, এই আশাত।
হঠাৎ খেৰেংকৈ হোৱা এক উচ্চ গ্ৰামৰ শব্দত বৰুৱাৰ সম্বিত ঘূৰি আহিল। মানে নাটক পুৰ্ণোদ্দমে চলি আছে। এগৰাকী মহিলা, নিশ্চয়কৈ বৰুৱা উপাধিৰ চৰিত্ৰটিৰ পৰিবাৰ হ'ব, কঁকালত এখন হাত থৈ আনখন হাতৰ আঙুলি জোকাৰি জোকাৰি তেওঁক টান টানকৈ কথা শুনাই আছে।
“নোৱাৰে যাব বুলিছো নহয়.... আমাৰ নিজৰেই ইমান লেঠা। ঘৰটোও আজি ইমান দিনে সম্পূৰ্ণ নহ'লগৈয়ে... ইপিনে নন্দনৰ পঢ়াৰ নামত খৰচ পাতিবোৰ আছেই। ছোৱালীও ডাঙৰ হৈ আহিছে, সেইবোৰৰ খবৰ হ’লে নাই। তেওঁক যাবলৈ লাগে আক’ ভায়েক-ভনীয়েকৰ সংসাৰৰ জোৰা টাপলি মাৰিবলৈ.... কোনো দৰকাৰ নাই....বিয়া হৈছিল নিজেই, গিৰিয়েকৰ লগত কাজিয়া কৰি এতিয়া ঘৰ সোমাইছেহি, তাত আমাৰ কি দোষ? কিবা আমাক সুধি বিয়া হৈছিলনে? নে, আমিয়েই তাইক সেই অলৰ্গদ্ধটোৰ লগত বিয়া পাতি দিছিলো? গতিকে কোনো দৰকাৰ নাই আমাৰ। সেই অমলনে কোনআহিছে স্পষ্টকৈ কৈ দিয়কগৈ যে আপুনি নাযায়......”
জগত বৰুৱাৰ মূৰটো ঘুৰাই গ’ল। চকুৰে ধুৱলী কুঁৱলী দেখিবলৈ ধৰিলে তেওঁ। চশমাজোৰ খুলি, ৰুমালখনেৰে মুখখন মহাৰি ললে তেওঁ?
“অ’ মাজনী, আমি যাওঁ গৈ ব’ল।”
নন্দিনী উচপ খাই উঠিল।
কি কৰে দেউতাই?
এতিয়া উঠি গ'লে অৰ্থটো কি হ'ব?
॥ ১১৩॥
