প্লি-ই-জ।”
হাঁহিছে? কিন্তু হাঁহিবলগীয়া কথা একেবাৰেই নহয়। আচলতে আমি কান্দিবহে লাগে।
পৰীক্ষাসমূহ আৰম্ভ হোৱাৰ আগে আগে অধ্যক্ষ মহোদয়ে আৰম্ভ কৰিবলগীয়া হয় “অপাৰেচন ম'বাইল ফোন”! অবাধ্য ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ ম'বাইল ফোন জব্দ। অন্যথা, পৰীক্ষা গৃহৰ পৰা বহিস্কাৰ। ইমান কঠোৰ ব্যৱস্থা! কিন্তু কিয়?
ছাত্ৰ-ছাত্ৰীবোৰে নিজে কি নাজানে?
জানে। কিন্তু বে-পৰোৱা।
মই ভাৱো অসম আন্দোলনটোৰ পিছৰ পৰাই আমাৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীসকল বে-পৰোৱা হ'ল। আৰু ইয়াৰ কুফল আজি ভোগ কৰি আছো আমি, আমি শিক্ষক সমাজে । লগতে, আমাৰ অভিভাৱকসকলেও । এতিয়া আৰু এওঁলোকক নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব পৰাতো অসম্ভৱ। কোনোৱাই এনে দুঃসাহস কৰিলে মৰিলে আৰু। মাজে মাজে নিউজ একোটা পাওঁ, কোনোবা শিক্ষক ছাত্ৰৰ হাতত হেনো প্ৰহৃতও হয়। মনতে ভাৱো এইবাৰ নিশ্চয় হুলস্থুল এটা হ’ব। নাই। কতো একো হুলস্থুল নহয়। নিউজ ওলাল। ৰাইজে পঢ়িলে বা চালে আৰু পাহৰিলে বা বাদ দিলে আৰু নিজৰ কামত লাগিল। এনেকুৱাই যদি দেশৰ পৰিৱেশ-পৰিস্থিতি হয় কোনেনো বাৰু নলগা জেঙত লাগিবলৈ গৈ নিজৰ মান-সন্মান হেৰুৱাব? কোনো ব্ৰেকিং নিউজৰ আইটেম হ’বলৈ কোননো আগবাঢ়িব? মাজে মাজে দুই এজনে অৱশ্যে সহ্য কৰিব নোৱাৰি “ৰিস্ক” একোটা লয়। ফলাফল কি হয়? ৰাজহুৱা স্থানতে তেওঁ হয় ছাত্ৰৰ দ্বাৰা প্ৰহৃত। তেওঁৰ চিনাকি মানুহবোৰৰ হৈ পৰে অচিনাকি, নহ'লে হৈ পৰে অন্তৰ্ধান! ইপিনে আক’ সমগ্ৰ দৃশ্য হয় কেমেৰাত বন্দী। সবিশেষ সন্ধিয়া ৭ ত। বঢ়িয়া! চাই থাকক আৰু চোফাত বহিলৈ।
এইবোৰ কথা কি সহ্য কৰিব পাৰি? কেতিয়াবা এনেকুৱা লাগে মানে....
“মুখৰ ভিতৰতে কি নো ভোৰ ভোৰাই আছে? কোনেনো কি কৰিলে আপোনাক?”
হঠাৎ এওঁৰ তিৰ্য্যকভৰা কথাষাৰ শুনি সঁচকিত হৈ উঠিলো। এওঁ মানে কেতিয়া কি মন্তব্য দিয়ে একো ধৰিবই নোৱাৰি।
