আহিল, ১৮০০। অসমীয়া ভাষা আৰু বঙ্গালীৰ চকুত টোপনি। ৪৮ দুগুণা-পলা ৰা পুৰণি কথা আৰে ৰে পাঠক ফোগাইছে। আৰ যোগেশ যাৰ আৰু তেওঁৰ ৰালী পাঠকৰ পৰে সেইবোৰ। যোগেশ খাৰুৰে লেখিয়ে “খামাৰে গাৰী বাঙ্গালা এ বলা যাইতে পাৰে। প্ৰিয় সন সাহেবেৰ যতও তাই। অনিক কালে দুই এল মূল কবিতা খৰূপ প্ৰযুক্ত হইয়া পুৰান হইতে বিসিইতেছে। যেমন - শয়ে আসামী য্যাণে পাই, বিশাল, বোৰত ৰৰেৰ বি}ি তন্মধ্যেই হয়ত শেষ বৰ অনুনাসিক ঋষিৰ ৰীতি হইতে আসি। এৰ গ্ৰাম্য বিবেচিত হইতেছে। ক্ৰিয়া কাবিৰো, পদ্য কবিোহে পাই। হত এ ও পাদপণে। (অৰ্থাৎ ধৰক, যেনে “বিদ্যানিধি” “থি সম্পাদক “বৰাৰ” হয় ত বড় হইতে। (অৰ্থাৎ এক, বেশে গৰিহৰে ”, “আনি চাষী বোৰ”ৰ খুৰুণবোৰ বোৰ নে , অৰ্থাৰ বৰ জৰ সৰি, ভাৰ ৰালিচাহ, ডাঃ খুৰুশ-শপাক। নেকৰে বা এ আছে। বিলাক শব্দেৰ মূল নিৰ্ণয় কঠিল। (বিদ্যাশিখিয়ে বলা , , কি পাহৰিলে। উজনিৰ অসমীয়াৰ বিলাকেই নামনিৰ পৰীত শিলা। গিল, আৰু পূৰ্ব পশ্চিম ফও গুলি, , খুলে, হৈছে। আমি না আবা যে অসমীয়া ভাষাৰ পত্ৰ, সৰ এটা প্ৰমাণ।—শাক। এখীন গ- শতকে’, থাৎ ‘হাতে; এখন প্ৰায়ই ‘প' দেখিতে পাই। (পুণ অসমীয়া হয়ে”ৰ পৰা সাৰ তে ওলাইছে, সেটা খুলে বলা ৰে অসমীয়াৰ ১) “ অসমীয়া ৰা লৈতে বিণী বা গ্য লাৰে এট। গিয়ে, ১৮৯% অন্দ। (২১ টি শাখাৰ গ্ৰামাৰ চিৰ পাখা ভেবেহাল অসমীয়া ভাবে মাৰ 'খা’। নেটো ৰাণ ৰুটান। টিটাগাৱৰ ভাষা , কিন্তু কৰ ভাষাৰপৰা তাৰ গাৰ বিয়াৰ মূৰত অসমীয়া জা সিল ও নয়। কিন্তু যদি লিখিত সাহিত্যলৈ চকু নিও, কেন্তু বৰীয়া সুকীয়া কলা খুবি আগে।'-নিয়ে, ইয়াৰ ওপৰত ফি দি বিস্তাবিধিয়ে , বিয়েতে অলীয়া আৰু তাৰ এ এক বুলি কৈছে। আচৰিত নয় সে। “ত দূৰে অল্প মূলে ” মানে একে। বেখে যায় গালি দেখিয়ে। যে ফল বিশিখি না, অ-খি।
