খনিয়া। [ ৪৮ ) শীয়া। গনিয়া (স.) তামোল চকলিয়া। | (মাটি); সেই নিয়মেৰে মাটি খানীয়া-কাপোৰ (স. শ.) দুতৰপীয়া লোৱা (মানুহ); এবছৰ থাকি আগত ফুল-বছা এবিধ কপাহী এবছৰ গুটি ধৰা (গ)। কাপোৰ। , প্ৰবা(বি)এবছৰ মাখোন থকা। খা ) (স. শ) এবিধ মাটি-উজ | খপ, (স. খা) জালত দি নিৰ্মল কৰ, ঙি) সৰু লোৰ সজুলি। (সোণ বা ৰূপ); ডাল কাটি পৰি স্তিয়া (স. বা.) খতিৰে খেচৰ। | কাৰ কৰ, (গছ); অলপ কাল খুতীয়া (স. শ.) বিষ হৈ ভৰি উহা। থাক, প্ৰবাস খাট। (সশ) টেমী | বোস। | বা আন সৰু বৰ সাৰ। তীয়া-সাপ, (স. শ.) খতিৰ নিচিনা | খপিয়া (স.) আকাৰত ৰা চকুৰে নে | মুখেৰে এবিধ কেঁচু-জাতিৰ কীট।] দেখা ঠাইত হাতেৰে ৰা ভৰিৰে খতীয়া-খুচুৰীয়া (বি) সামান্য, ঘাই | বিচাৰ। [পেট পুহি থকা মাহহ। শ্ৰেণীৰ বা লেখৰ নোহোৱা। | পীয়া (স:শ.) চপনীয়া, লোৰ ঘৰত • তে (স.) একক্ষ, অতি অলপ | পুৱা (স. শ.) বাটৰ ৰৰৰ ৰা বাহন কাল। সবৰ নিমিত্তে নিৰূপিত ঠাই; এতেকীয়া (বি) খন্তেক থকা। বাটত খাপ দি থকা মানুহ। খল (স. শ.) এবাৰ শস্য আবিৰ | খবিঃ (বি) আটুট, পূৰ। কাল, এটা বত, শস্যৰ সম্বন্ধে বুৱা স. শ) বাৰৰ তলভাগ সুমাই এবছৰ। | দিয়া ভোলা বাহ , দুৱাৰৰ তলত খলা (সশ) চাৰিও ফালে আলি দি | ওপৰ বাগাতিত লগোৱা বাহ। বা লোৰ খানি বেলেগোৱা এভো- | ম (স. শ.) ডাৱৰ, মেঘ, গোট মৰ খৰ মাটি; লেংৰ মাজত আঁচ | পনীয়া বন্ত। দিক ভাগ। খমলা (স.) গেটমৰা।। খলিয়া (স. ধা.) চাৰিও ফালে আলি | খনি (স.) কপোৰ বা কাকতৰ বা লোেৰ কৰি বেলেগা; লেখাৰ | শব্দ। [ সৰে শব্দ কৰ। মাজত আঁচ দি পৃথক কৰ। | খমা (অ.) কাপোৰৰ কাকতৰ খা (বি এবছৰ বা কিছু কালৰ | মখমীয়া (বি) শ কৰা, নতুন নিমিত্তে ভোগ কৰিবলৈ লোৱা' (কাপোব)।
