________________
চিত্ৰ-ভাগৱত { ১৭৬)। चित्र-भागवत অষ্টি। গোপৰ কান্ধত হাত থৈয়া কৃষ্ণে অৰিষ্টক মাতিছা। ৰাম। গোপী। বৃষভ আকৃতিৰে আহি অনিষ্ট কৰিবব অভিপ্ৰায়ে গোকুলত সয়াল মানিন স্বনি ৰূল অমিয়ৰ গীল স্মা ঘূৰা। সোমায়। তাক দেখি ব্ৰজবাসীসকল ভীত হৈ শ্ৰীকৃষ্ণৰ শৰণাপন্ন ভৰ ভিৰ লৰাষী মীন বীৰ শ্ৰীষ্ম মাঝে। হয়। তেতিয়া কৃষ্ণই সেই অবিষ্টৰ ফালে মুখ কৰি আগহাতেৰে নৱ ৰূখ্য ভৰ অৰিহ্মী স্বীৰ ৰূ ৰূৰ্জ বান্বিন দাগৰ লিময় জন নিৰ্ভয় দিছে আৰু বাওঁহাতখন পিছৰ ফালে কৰি নিজৰ পিছত ভূয় স্বীৰ ব্ৰাৰ্য দায়ৰ অন এই আহ য নামাজী আ মুক্ত অহা গোপৰ গাত লগাই দি তেওঁলোকক আগবাঢ়ি আহিবলৈ হে আলম মানী মন ৰূৰ বন্ধু। নীলান্ধ যীহু লৰামমী নানী যেন বাধ্য কৰিছে। গোপৰ পিছফালে বলৰামো যেন যুজিবলৈহে লম্ভন নি কী আৰ্য। বৰন্ধ ব্ৰান্ড বন্ধ শত্ৰী কুৰী আহিছে। বলৰামৰ পিছৰফালে গোপী এজনী আন এজনী গোপীব মীজী মম ও সানী জন্ধ ৰী ক স্বীৰ কুৰী মাসী গলত ভয়ত যেন সাৱটমাৰি ধৰিছে আৰু সিজনী গোপীয়ে “ভয় “ৰ লৱী ক ম ী” যত্ন জন্তু জ্বৰ বান্ধিন ছাগুৰ মালী নাৰী নাই, মনে মনে থাক” এই বুলি অগহাত তুলি যেন বাধা দিছে। ৰূৰ ৰী। যেতিয়া গোপসকলৰ সৈতে কৃষ্ণ সেই অৰিষ্টৰ অভিমুখে খেদি অৱ মাত্ৰা মাপ্ত ৰূন্য ভন্ন ঋৰিছী স্মীৰ যায় নন্ন মন্ত্ৰী গল, তেতিয়া বৃষভ-ৰূপী অৰিষ্টয়ে লেজ ওপৰলৈ তুলি মূৰটো অলপ স্মৃতি মী ছ জৰ ভাৰ ৰিী সৰা ক্ষুব্ধান্ধৰ নীল মানৰ তলমুৱা কৰি শিং পাতি যুজিবৰ মনে কৃষ্ণৰ ফালে খোজ ললে। কৃষ্ণই লম্ভনন্দী ৪াৰ কান্ধী স্কীৰ মা। জ্য মী অন্ধিী স্মাৰ
