[ ২১ ]
“চাঁদনি ফুটিছে জোছনা ৰাত্ৰিতে, বনে ফোটে বনফুল পাৰুল পাৰুল”।
দিবা—প্ৰেমৰ খুন্দাত হৰিয়া ব্যাকুল—পাৰুল, পাৰুল।
হৰি—আহা! তুমি ভাই যথাৰ্থ কবি। মোৰ হিয়াতলি ভেদি উঠা ভাব্ টি বেচ্ কবিতাৰে প্ৰকাশ কৰিছা।
দিবা—হৰি বাবু, তোমাৰ দৰে ময়ো এজন প্ৰেমিক। তাৰ বাবেই তোমাৰ প্ৰেমজুইৰ তাপ লাগি মোৰ পেটৰ ভিতৰত জমি থকা প্ৰেমবিলাক গলি গৈ হঠাৎ কবি হৈ উঠিছোঁ। পিছে পাৰুল নো কোন?
হৰি— তেওঁৰ আচল নাম বিমলা, পিছে শুনিবলৈ ভাল পাওঁ দেখি পাৰুল থৈছোঁ। তেওঁ যথাৰ্থতে এজনা প্ৰেমিকা। তেওঁৰ প্ৰত্যেক কথাই প্ৰেমৰ কথা, প্ৰেমৰ বতাহ তেওঁৰ কথায় কথায় বৈ যায়।
দিবা—তেওঁ প্ৰেমকে থাই থাকে হবলা, নে আমাৰ দৰে ভাত মাছ খায়?
হৰি—কি আশ্চৰ্য্য! মানুহে নো আকৌ প্ৰেম খায় নে? প্ৰেম অনুভৱ হে কৰে।
দিবা—মই হলে চিকুট মৰাটোহে বঢ়িয়াকৈ অনুভৱ কৰোঁ। হওক হওক আপুনি ও প্ৰেম-চিকুটনিতে পৰিছে৷ বলক এতিয়া।
(দুইৰো প্ৰস্থান)।
