কৰিব। নিশ্চয় কৰিব। আশা কৰাততো তোমাক কোনেও বাধা নিদিয়ে।
কিন্তু, আশাটো ফলৱতী হোৱাটোহে ডাঙৰ কথা। বিশেষকৈ, যেতিয়া তোমাৰ আশাটোৰ লগত আমাৰ খুৰীৰ নিচিনা এগৰাকী মহিলা জড়িত হৈ পৰে।
বিশ্বাস কৰক, তাইৰ কথাটো ভাবি মোৰ আচলতে বেয়াই লাগিল।
কিন্তু, যিমানেই বেয়া লাগক, কথাটো মই কাকো কৈ দিবতো নোৱাৰো।
আনকি, এই কথাটোত মই সামান্যতমো গুৰুত্ব দি দেখুৱাব নোৱাৰো।
এনে কৰিবলৈ গলে কথাৰ গতি বেলেগ ফালেহে যাব।
সেইবোৰ ৰিস্ক ল’বলৈ মোৰ দৰকাৰো নাই, ইচ্ছাও নাই।
তথাপিও, কথাবোৰ জানিবলৈয়ো মন যায়, দিয়কচোন।
এতিয়া, মই নোসোধাকৈয়ে মায়ে যদি খবৰ-খাতিবোৰ দিয়ে, ভালেই।
‘অথনি মানে মই বিচনাখনতে এনেয়ে অলপ পৰি আছিলো।
হঠাৎ, ‘অ বৰমা' বুলি মাতোৰ মাতষাৰ শুনি ওলাই গ'লো।
গৈ দেখিলো, হাতত তামোল-পাণ লৈ দুৱাৰমুখত হাজিৰ দীপক।
সি বোলে, বিয়া ওলাইছে নহয়! অহা মাহৰ সাত তাৰিখে।
তেতিয়াহে কথাবোৰ ওলাল।'
ও, ভালেই কৰিছে। নিজৰ পচন্দ মতে কৰিছে যদি সি ভালেই কৰিছে।
খালি, ৰত্নাইহে বৰ বেয়া ঠগন এটা খালে।
বেচেৰীজনী!
‘ইণ্টাৰেষ্টিং কথাটো তোক কোৱা হোৱাই নাই নহয়!'
আৰু কিবা ইণ্টাৰেষ্টিং কথা আছে নেকি?
‘সিদিনা, ৰত্নাহঁতৰ ঘৰত খুৰীয়েৰে দীপকৰ বিয়াখনৰ কথাটো উলিওৱাৰ লগে লগে ৰত্নাই হেনো তেওঁক ঠিকচে গালি দি ঘৰৰ পৰা উলিয়াই পঠিয়ালে।'
৬৭