উপহাৰ
সন্ধিয়াৰ চাহকাপ আগবঢ়াই দিয়াৰ সময়তে মায়ে নতুন খবৰটো দিলে।
মানে, দীপকৰ বিয়া পাতিছে। আবেলি তামোল-পাণ দি মাতি থৈ গৈছে।
কথাটো শুনিয়েই মূৰটো ঘূৰাই মাৰ মুখলৈ যথেষ্ট কৌতুহলেৰেই চালো।
মোৰ চাৱনিটো দেখিয়েই মই কি জানিব বিচাৰিছোঁ মায়ে গম পাই গ'ল।
‘নহয় অ, আমি ভাবি থকাটো নহ'লগৈ। ছোৱালী হেনো টিয়কৰ ফালৰহে।
ছোৱালীজনী হেনো বৰ ধুনীয়া। হাঁহিমুখীয়া। পঢ়া-শুনাও আছে হেনো।’
কথা তেন্তে গৈ থৈ সেইটোহে হ'লগৈ নেকি?
অৱশ্যে, খুৰীক চিনাত মোৰ ভুল নহয়। মানে, আজিলৈকে হোৱা নাই।
আৰু, এই ৰত্নাক যে তেওঁ ভায়েকলৈ বুলি বোৱাৰী কৰি নানে, সেইটো কথা তেওঁ নিজে যিমান জানিছিল, মইয়ো তাতকৈ কমকৈ জনা নাছিলো।
কিন্তু, ৰত্নাৰ আশা আৰু বিশ্বাসটো দেখি বোলো কিজানি, কেনেবাকৈ...
পিছে, শেষত গৈ থৈ মই ভবাটোৱেই হ'লগৈ।
লাহে লাহে, মোৰ চকুৰ সমুখত ভাহি উঠিলহি ৰত্নাৰ চিনাকি মুখখন।
খুৰীৰ মন যোগাবলৈ ইমান দিনে তাই কত যে কি নকৰিলে।
মাতোৰ সৰু কালছোৱাতো তাইৰ কোঁচতে গ'ল বুলিবই পাৰি।
একেটা কেম্পাছতে থকাৰ স্বত্বেও আমাক, প্ৰধানকৈ মাক বিশ্বাস নকৰাৰ বাবেই খুৰী স্কুললৈ ওলাই যোৱাৰ সময়ত তাইক সদায় ৰত্নাহঁতৰ ঘৰত থৈ যায়গৈ।
দিনৰ দিনটো তাইক খুৱাই-বুৱাই, খেলাই-কৰি সিহঁতে ৰাখি থাকিব।
তাই শৌচ-প্ৰস্ৰাৱ কৰিলেও সিহঁতে ধুই-পখালি পৰিষ্কাৰ কৰি দিব।
খুৰীয়ে আক’স্কুলৰ পৰা আহি কিবা এমুঠি খাই বৈ অলপ জিৰাই শঁতাই লৈহে তাইক আনিবলৈ বুলি ওলাই যাব। তাত গৈয়ো, গোটেই আবেলিটো বিয়নী মেল পাতি বহি থাকিব। শেষত, সন্ধ্যাৰ চাহকাপো তাতে খাইহে উভতি আহিব।
বিগত প্ৰায় পাঁচটা বছৰে এই নাটকখন পূৰ্ণোদ্দমে চলি থাকিল।
ইয়াৰ মাজে মাজে, এটা এটাকৈ খুৰীৰ পৰিয়ালৰ তিনিটাকৈ ভায়েকৰে
বিয়া-বাৰু হৈ গ'ল। ৰত্নাইয়ো খুৰীহঁতৰ ঘৰৰ খাচ মানুহজনী হৈ ধুনীয়াকৈ সাজি-