‘পাৰিব নে টমটম ধৰিব লাগিব?’
হালৈদেৱৰ আব্দাৰটো দেখি তাৰ ভালেই লাগিল বাৰু।
কিন্তু, নবৌয়েকৰ আগত লাজ পোৱাতকৈ সি নালাগে বুলিয়েই ক'লে।
কিমানকণ দূৰনো! আধা কিল'মিটাৰহে। হ’ব, পাৰিব।
পাৰিলে বাৰু। কিন্তু, শেষত গৈ প্লেইটফৰ্মত বেগটো নমাই দিয়াতহে শান্তি লাগিল। তাতে, পিঠিখন ঘামত তিতি গ'ল। কথাটো তাৰ ভাল নালাগিল।
সি গম পালে, ট্ৰেইনখন আহিবলৈ তেতিয়াও আধাঘণ্টা বাকী আছে।
সি ভাবিলে, ক'ৰবাত অলপ বহিব পৰা যাব তেন্তে।
এঠাইত খালী চিট দুটা দেখি সি খৰধৰকৈ আগবাঢ়ি গ'ল।
বেগটো তাতে ৰাখি সুখী দম্পতীক অলপ বহিবলৈ কৈ টিকটটো কাটি লওঁ বুলি সি আগবাঢ়িল। ভীৰ বেছি হোৱা নাছিল। টিকটটো সি সহজেই পালেগৈ।
উভতি আহি সি দেখিলে তেওঁলোক দেখোন কিবা কথাত হাঁহি হাঁহি ইটোৰ গাত সিটো যেন বাগৰিয়েই পাৰিছে।
মানুহগৰাকীৰ হাত দুখন আকৌ হালৈদেৱৰ হাতৰ মুঠিত।
চাৰিওফালে যে বেলেগ মানুহ আছে, খবৰেই নাই একেবাৰে।
এওঁলোকে বাৰু অলপ বেছি কৰি দেখুৱাইছে নেকি!
বিয়াৰ ইমান বছৰৰ পিছতো ইমান প্ৰেমনে!
এওঁলোকৰ ভীমৰতি চৰিছে নেকি আক’! ক’বতো নোৱাৰি।
যিয়েই নহওক, এই সময়ত এওঁলোকক সি দিগদাৰ দিব জানো!
বহুত দেৰি সি বিব্ৰত অনুভৱ কৰি ৰৈ থাকিল।
এটা সময়ত লাহেকৈ কাহ এটা মাৰি সি তেওঁলোকৰ সমুখত থিয় দিলেগৈ আৰু টিকট দুটা দেখুৱালে। তেওঁ পিছে টিকট দুটা তাকে ৰাখি থ’বলৈ ক'লে।
অলপ পিছতে ট্ৰেইনখন আহিল। সিহঁতেও খৰধৰকৈ উঠি ল’লেগৈ।
চিট দুটা কোনোমতে দখল কৰি খিৰিকিৰে বাহিৰলৈ চাওঁতেই সি মন কৰিলে নবৌৱেকে দেখোন চলচলীয়া চকুৰে হাত জোকাৰি জোকাৰি ৰৈ আছে।
কি কাৰবাৰ!
ট্ৰেইন আগবাঢ়িল। আৰম্ভ হ’ল হকাৰবোৰৰ চিঞৰ বাখৰবোৰ।
মাজে মাজে কাণত পৰিলহি হিজ্ৰা কেইটামানৰ হাত চাপৰিৰ শব্দও।
যাত্ৰীবোৰৰ মাজত দহটামান ভাষাত কোৱা দহ ৰকমৰ কথা।
মুঠতে, চাৰিওফালে এক হুলস্থূলীয়া পৰিৱেশ।
সেইবোৰৰ মাজতো সি মন কৰিলে, আধাঘণ্টা-এঘণ্টাৰ মূৰে মূৰে