তাত গৈ নিৰ্যাতিতাই হুকহুকাই এসোঁতা কান্দিলে। মাকে খং কৰিলে।
সিপক্ষই ৰাণাক লক আপত সুমুৱাই ঠিক্চে এপালি দিয়াৰ কথা ক'লে।
কিবা জামিনবিহীন ধাৰাৰ কথা ওলাল। দহবছৰ জেইলৰ কথাও ওলাল।
এসময়ত, ডাইভোৰ্চৰ কথা ওলাল। এলিমণিৰ কথাও ওলাল।
মানে, ডাইভোৰ্চৰ পিছত ওৱাইফক দি থাকিবলগীয়া পইচাখিনিৰ কথা।
কিন্তু, গোটেই পৃথিৱীখন তোমাৰ বিৰুদ্ধে গ’লেও কোনোবা নহয় কোনোবা এজনতো তোমাৰ পক্ষত থিয় দিবহিয়েই।
ৰাণাৰ ক্ষেত্ৰতো সেয়ে হল।
মানে, তাৰ হৈ মাত মাতিবলৈ থানাত উপস্থিত হ'লগৈ তাৰ বন্ধুবৰ্গ।
কিন্তু, সিপক্ষই যে মান্তি হোৱাৰ নামেই নলয়।
এটা সময়ত, পুলিচৰ মানুহখিনিৰো চাগে আমনি লাগিলগৈ।
ঠিক চাৰিমান বজাত, পত্নীৰ ওপৰত ভৱিষ্যতে কোনো ধৰণৰ অত্যাচাৰ নকৰিব বুলি ৰাণাৰ হতুৱাই এক চুক্তিপত্ৰত স্বাক্ষৰ কৰোৱাই লৈ অ.চি.য়ে তাক যাবলৈ দিলে। লগে লগে, পিছলৈ এবাৰো নোচোৱাকৈ সি গহীনত ওলাই আহিল।
অৱশ্যে, থানাৰপৰা ওলাই আহিবৰ সময়ত, কিয় জানো, চেকেণ্ড অফিচাৰ জনে তাক একাষৰীয়াকৈ মাতি নি ক’লে, সেইজাতীয় অভিযোগ কিছুমান থানা খনলৈ আহিয়েই থাকে। তাৰ বেছিভাগ অভিযোগেই মিছা বুলি তেওঁলোকে জানে আৰু বুজে যদিও মাইকী মানুহৰ কে’চবোৰ ল'বৰ বাবে তেওঁলোক বাধ্য হৈ পৰে।
তেওঁৰ অসহায় স্বীকাৰোক্তিটো শুনি ৰাণাতো দস্তুৰমত আচৰিত হ'ল।
লগে লগে সি ঠিক কৰিলে, এইখন থানাত এইজাতীয় এইটোৱেই অন্তিম কে’চ হ’ব আৰু ইয়াৰ ব্যৱস্থা সি নিজেই কৰিব। মানে, সি ইয়াৰ বিৰুদ্ধে এনেকুৱা প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰদৰ্শন কৰিব যে জোঁৱায়েকৰ ওপৰত পুলিচ-কে’চ এটা দিয়াৰ আগতে অন্ততঃ ইয়াৰ মানুহখিনিয়ে হাজাৰবাৰ ভাবিব। ভাবিবলৈ বাধ্য হ’ব।
এই কামটো কেনেকৈ আৰম্ভ কৰিব তাকে ভাবি ভাবি সি আহি থাকোঁতে সিপক্ষই স্কুটাৰ চেঁকুৰাই আহি বেংকৰ কেঁকুৰিটোতে ইয়াৰ বাট ভেটি ধৰিলেহি।
‘চোৱা, একে ঠাইৰে ল’ৰা বুলিয়েই তোমাক আগতেই কেইবাবাৰো সাৱধান কৰি দিছিলো। মনত আছে?
তুমি কিন্তু ডাঙৰক সন্মান কৰিব নাজানা।
এতিয়া আৰু আমি এনেকুৱা কৰিমেই। তুমি কি কৰিবা?’