মোহাৰি তেওঁ ওলাই আহিল আৰু মালিকজনৰ পিছফালে থিয় হ’লহি।
‘এইবোৰ কি হৈছে? কাষ্টমাৰৰ কথা শুনা নাই কিয় ? এনেকৈ হ’লে...’
‘এনেকৈ হ’লে কি?'-মালিকজনৰ কথাষাৰ শেষ হোৱাৰ আগতেই বাইয়ে যেন ফেপেৰি পাতিহে ধৰিলে। তেওঁৰ চকু-মুখত ফুটি উঠিল এক বিদ্ৰোহৰ ভাব।
পিছ মুহূৰ্ততে, তেওঁ যেন বিস্ফোৰণহে ঘটালে৷
‘মই ইয়াত কাম কৰিবলৈ আহিছোঁ, গোলামী কৰিবলৈ অহা নাই নহয়।
কাম কৰিছোঁ, পইচা লৈছোঁ। বচ, ইমানেই ৷
আৰু, এওঁলোকতো মোৰ ভাইৰ লগৰ ভাই।
কিহৰ আক’ হেই ফেইকৈ দম দি মাতিবলৈ আহিছে!
মই এইবোৰ ভাল নাপাওঁ ৷’
কথাকেইটা কৈয়েই তেওঁ কিচ্ছেনলৈ সোমাই গ’ল।
মালিকজনে ‘এ বাই, এ বাই, শুনাচোন’ বুলি কৈ কৈ তেওঁৰ পিছে পিছে গ’ল আৰু তেওঁক কিবাকিবি কৈ আব্দাৰ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলে। ভিতৰত ৰন্ধা- বঢ়াত লাগি থকা বাইগৰাকীয়েও তেওঁক বুজাবলৈ চেষ্টা কৰা মোৰ কাণত পৰিলহি।
তেওঁ পিছে ওলায়েই নাহিল৷
‘ও-ৱা-হ!কি-ই-ই দম!
‘আজিকালি দেখিছোঁ কাকো একো এটা ক'বই নোৱাৰি৷’
হঠাৎ, ৰঞ্জনৰ কথাকেইটা মোৰ কাণত পৰিলহি।
লগে লগে মূৰটো ঘূৰাই দেখিলো, সিহঁত এটা এটাকৈ যাবলৈ উঠিছে।
এইবাৰ কিন্তু চকী লৰচৰ কৰাৰ কোনো শব্দ মোৰ কাণত নপৰিল।
(অন্ত)
ৰচনাঃ চেপ্তেম্বৰ, ২০১৮.