এশৰাই বাসনাৰ ফুল (গণেশ গগৈৰ কবিতা)
এশৰাই
বাসনাৰ ফুল
শেৱালি তগৰৰ
গোন্ধে ভৰপুৰ
বিয়পিলে লুইতৰ ইকূল-সিকূল ৷
যৌৱন ঋতুৰূপা
বাসন্তী স্বৰূপা
এনিশা আয়ুসৰ,
জুই জীৱনৰ
প্ৰেমৰ একুঁকি ফুল
কবি-হৃদয়ৰ ৷
নিদিবা, নিদিবা তাক
মৰহিবলৈ
গোন্ধ ৰব বহু দিনলৈ ৷
মুগ্ধ অলিকুল
মতলীয়া আকুল-বিকুল ৷
এটি যেন জীৱনৰ
মনমোহা ভুল,
যি ফুলে ফুলাই যায়
আমবণ কবিতাৰ ফুল ৷
কদাকাৰ দিঠকৰ কায়া
ঢাকি ভুলে
ধৰি স্বপ্নমায়া,
আপোনাতে আপুনি বিভোল ৷
সি তেনে ভুল জানো
সি তেনে ভুল ?
এপলক আয়ুসীয়া
এটি যেন অনুপখিলা,
মুহূৰ্ত্তৰ ভিতৰতে
জনম-মৰণ তাৰ
জীৱনৰ ৰঙ-ৰূপ খেলা ৷
জিলিকি জলক্ মাৰি
নিমিষৰ ভিতৰতে
থৈ যায় সৌন্দৰ্য্যৰ সোণোৱালী
ৰেখা,
তাৰ পিছে আৰু নাই দেখা
আৰু নাই দেখা ৷
থৈ যায়....
সুৱাগীৰ গাল দুখনিত
প্ৰথম চুমাৰ সাঁচ
সেই ৰূপ সপোনৰ
ৰত্নময় ৰেখা,
সৃষ্টিৰ পুলক সনা
প্ৰাণৰ গানৰ সি
মধু মৰ্ম্মলেখা
কবিতাই কবিতাই ভাগে ভাগে গঁথা ৷
এটি যেন
কপকিলকণ্ঠী
ৰূপৰ জোৱাৰ লৈ
অহা যেন
সুকোমলা
আলোক চিত্ৰাভিনেত্ৰী ;
ছবি
নিজৰাৰ
পাৰে
পাৰে
যেন মউ সৰে ৷
ৰুণুক-জুনুককৈ
নামি নামি আহে,
সৌন্দৰ্য্য নিজৰাই
সকলোৰে হৃদয় জুৰাই
মউমিঠা গান জুৰাই
মৃদু মৃদু হাঁহে ৷
তাই ভাও শেষ কৰি
সাধুটিৰ আধা বাটতেই
ৰূপালী কাপোৰত
মিলি যাওঁতেই,
হেঁপাহেৰে দৰ্শকে
থাকে ৰৈ ৰৈ
বুজিও নুবুজা হৈ
তাইৰে কথাকেই
থাকে
কৈ
কৈ ৷
মুগ্ধ –বিমুগ্ধ কৰা নাট্য-ধৰণী
চমক্ ছাঁয়া-অভিনেত্ৰী ৷